Τώρα που φεύγει η Αλκυόνη...

Το τρυφερό πουλί.
Η ανελέητη, δύσπιστη, άγρια χειμερινή αγωνίστρια.
 
Που αστράφτει γαλαζοπράσινη, σαν το κολίμπρι στα τροπικά δάση.
Που το κοφτερό της ράμφος τρυπάει τα ψάρια, όπως το καμάκι τρυπάει τις φάλαινες.
Που μέρες ολόκληρες κάθεται στα κούτσουρα του νερού και στήνει καρτέρι.
Που ξαφνικά εκτοξεύεται, βουτάει, τρυπάει!
Μια κομψή δολοφόνος.
Πού όπου κυπρίνος, εκεί της Αλκυόνης το ράμφελο.
Που αιώνια παραμονεύει γαλαζοπράσινη.
Που όποιος δεν την δει, δεν θα το πιστέψει.
Το ράμφος ένα δόρυ, ένα σπαθί, ένα στιλέτο, μια θανατηφόρα βελόνα.
 
Το μπιρμπίλι!
Το ψαροπούλι!
Η Αλκυόνη!
Μια ρομαντική πολεμίστρια με αστραφερή γαλαζοπράσινη πανοπλία.
Μια παραμυθένια ηρωίδα της φύσης της ίδιας.

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *

Αυτός ο ιστότοπος χρησιμοποιεί το Akismet για να μειώσει τα ανεπιθύμητα σχόλια. Μάθετε πώς υφίστανται επεξεργασία τα δεδομένα των σχολίων σας.