ΗΠΑ-ΚΙΝΑ-ΡΩΣΙΑ, το τρίγωνο της ανισσοροπίας δυνάμεων

Στην πολιτική και στις ανθρώπινες σχέσεις ισχύει γενικά η αρχή του ότι «φίλος μου είναι ο εχθρός του εχθρού μου». Στην μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο Υφήλιο διαμορφώθηκε ένα καθεστώς αντιπαλότητος μεταξύ δύο μεγάλων δυνάμεων, της ΗΠΑ και της ΕΣΣΔ το οποίο έσπασε τελικά μετά την πολιτική του τότε Προέδρου των ΗΠΑ Ρ.Ρέηγκαν, ο οποίος οδήγησε την ΕΣΣΔ σε μια κούρσα εξοπλισμών που αποτέλεσμα είχε την κατάρρευσή της και την διάλυση του Σοβιετικού Μπλόκ.

75 χρόνια αργότερα, ο Κόσμος είναι πολύ διαφορετικός. Η ΕΣΣΔ δεν υπάρχει πλέον, μετετράπη σε ένα εξόχως καπιταλιστικό=Δυτικού τύπου οικονομικό καθεστώς με τις «Ρωσικές» του ιδιαιτερότητες αναγόμενες σε υφιστάμενες Ρωσικές νοοτροπίες ήδη εντοπισμένες από την εποχή του Πέτρου του Μέγα, έχασε την επιρροή της στους πάλαι ποτέ δορυφόρους της, οι οποίοι δοθήκανε ως «προίκα» στην σφαίρα επιρροής των «Δυτικών» δυνάμεων, οι δε «Αδέσμευτοι» και αυτοί αλώθηκαν, πλήν όμως από τον νέο παίκτη στο παγκόσμιο στερέωμα, ήτοι την παραμένουσα ακόμα Κομμουνιστική Κίνα, η οποία λέξη προς λέξη εφαρμόζει την πορεία που χάραξε ο ιδρυτής της MaoZeDong για την «ειρηνική μετάβαση στον σοσιαλισμό» διά της μεσοπρόθεσμης έμφασης σε καπιταλιστικά εργαλεία, όμως με τα ηνία της κοινωνίας να παραμένουν ασφυκτικά υπό το πανίσχυρο ΚΚΚ.

Την ίδια ώρα που η Κίνα, αδιαφορώντας φυσικά για τα ανθρώπινα δικαιώματα των κατοίκων της, τρέχει με άλματα προς την εκπλήρωση των στόχων της, το αντίπαλο στρατόπεδο, δεν φαίνεται να έχει αντιληφθεί την νέα πολιτική, οικονομική και στρατιωτική κατάσταση, αφού επιμένει να βλέπει τα θέματα της Υφηλίου με τα ίδια γερασμένα μάτια που παρακολουθούσαν την διεθνή πολιτική πραγματικότητα στα ύψη του Ψυχρού Πολέμου.

Οι δύο μεγάλες πυρηνικές δυνάμεις του πλανήτη σαφώς και παραμένουν οι ΗΠΑ και η Ρωσία, όμως μεταξύ τους δεν είναι δυνατόν να εφαρμόζονται οι κανόνες του «παλιού παιχνιδιού» αφού εκ των πραγμάτων έχει αλλάξει και η «σκακιέρα», αλλά και οι κανόνες του παιχνιδιού.

Εκεί που η απειλή του πολέμου ήταν σχεδόν αποκλειστικά το φόβητρο του «μοιραίου κουμπιού» (Μ.utually A.ssured D.estruction=MAD) και όλη η στρατηγική εντάσσετο στο να μην αποκτήσει ο άλλος αντίπαλος υπέρτερο πλεονέκτημα χρόνου ή αντίδρασης σε μια ενδεχόμενη πυρηνική επίθεση, σήμερα τα όπλα του πολέμου έχουν πολλαπλασιαστεί, τόσο σε επίπεδο μικρών συμβατικών συρράξεων, μάλιστα συχνά με την χρήση ατάκτων στρατευμάτων και ζηλωτών πάσης φύσεως, αλλά και σε επίπεδο πολέμων οικονομικής διείσδυσης, ή πληροφοριακής διείσδυσης στον χώρο της ενημέρωσης.

Εκεί πλέον εμφανίζεται κραταιότατος ο νέος παίκτης στην παγκόσμια σκακιέρα τρόμου, η Κίνα, η οποία σιγανά και μεθοδικά εδώ και 30 χρόνια καλλιεργεί επίμονα τον δρόμο προς την ολοκληρωτική της επικράτηση στον πλανήτη.

Η κύρια στρατηγική των Κινέζων σήμερα είναι να στρέψει τους αντιπάλους της, οικονομικούς και στρατιωτικούς στο να τσακώνονται μεταξύ τους (διαίρει και βασίλευε), την ίδια ώρα που η ίδια, αθορύβως διεισδύει οικονομικά, πολιτικά και πολιτιστικά τόσο στις πάλαι ποτέ δορυφόρους χώρες της ΕΣΣΔ, αλλά και στα κενά που αφήνει ανεκμετάλλευτα η «Δυτική» συμμαχία, η οποία όμως και αυτή έχει κατά σημαντικό βαθμό αλωθεί από την Κινεζική πολιτικο-στρατιωτική μηχανή.

Οι Κινέζοι, σοφά και μεθοδικά φρόντισαν να παρεισφρύσουν σε σχεδόν όλες τις χώρες του πλανήτη και να ελέγξουν τεχνολογικά, πολιτικά και πολιτιστικά κράτη που τους άφηναν την δυνατότητα. Τα πρώτα βήματα γίνανε με την αλυσίδα των «ιδρυμάτων Κομφούκιος» με τα οποία προσηλύτιζαν κατοίκους των χωρών αυτών να ενσωματωθούν στην Κινεζική μηχανή προπαγάνδας. Επόμενο εργαλείο ήσαν και παραμένουν «επενδύσεις» ιδιωτών και κρατικών κινεζικών εταιρειών σε πλήθος έργων ή επιχειρήσεων στρατηγικής σημασίας, σε τομείς όμως που επιτρέπουν την πρόσβαση της Κινεζικής Κρατικής Μηχανής σε κέντρα λήψεως αποφάσεων στις χώρες αυτές.

Μετέπειτα, οι Κινεζικές αρχές με γενναίες χρηματοδοτήσεις (αλλά πολύ αυστηρούς όρους στα «ψιλά» γράμματα) κατάφεραν να αποκτήσουν τον έλεγχο και μάλιστα καθετοποιημένα μεγάλων τμημάτων των οικονομιών που είχαν στο στόχαστρο. Όταν τα δάνεια αυτά δεν κατέστη δυνατόν να αποπληρωθούν, οι Κινέζοι επικυρίαρχοι, εκτόπισαν τους παλαιούς μετόχους ή ιδιοκτήτες (ακόμα και κρατικές οντότητες) και ανέλαβαν οι ίδιοι τις επιχειρήσεις αυτές αντί πινακίου φακής. Σήμερα, με αυτόν τον τρόπο, ακόμα και στις ίδιες τις ΗΠΑ, κατάφεραν να ελέγχουν, πχ. στην βιομηχανία τροφίμων,  βασικούς τομείς και να έχουν γίνει οι ρυθμιστές της αγοράς, συχνά κλείνοντας εντελώς αυτές τις επιχειρήσεις και μεταφέροντας τις δραστηριότητές τους (και φυσικά την τεχνογνωσία τους) σε μονάδες στην Κϊνα, με τις ευλογίες φυσικά των φυσικών προσώπων τέως ιδιοκτητών, αλλά με αποτέλεσμα την ανεργία των ντόπιων εργαζομένων.

Στο στρατιωτικό επίπεδο, η Κίνα επενδύει όλο και περισσότερο σε αναβαθμισμένες ένοπλες δυνάμεις οι οποίες έχουν αποδείξει ότι σε περίπτωση συρράξεων δεν θα φερθούν και πολύ «ανθρωπιστικά» στο πεδίο των αντιπαραθέσεων και οι οποίες βασίζονται εν πολλοίς σε τεχνολογία την οποία διαρκώς «κλέβουν» από τους αντιπάλους τους.

Το κυριότερο όμως όπλο της Κίνας είναι η εξαγωγή της «πολιτιστικής της επανάστασης» ήτοι της στοχευμένης κατάρριψης του «Δυτικού τρόπου σκέψης» ο οποίος στις ΗΠΑ εκφράζεται με το κίνημα “Cancel  Culture”, ήτοι «Διάλυση της Κουλτούρας» και της σταδιακής άρσης των ατομικών ελευθεριών προς όφελος του νεφελώδους «συλλογικού αγαθού» που συνεπάγεται την πλήρη εξαΰλωση κάθε ατομικότητας, δημοκρατίας, ελευθερίας και δυνατότητας ελεύθερης σκέψης. Μάλιστα στην Κίνα είχαν ήδη την ευκαιρία να δοκιμάσουν την τακτική αυτή με την επιτυχημένη «Πολιτιστική Επανάσταση» του Μάο.

Η Ρωσία σε όλο αυτό το έργο, λόγω της πλέον ισχνής της οικονομικής δυνάμεως μένει απλός θεατής, ναι μέν διαθέτει το πυρηνικό της οπλοστάσιο, όμως ελάχιστα μπορεί να πράξει, εκτός ίσως από το να προσπαθήσει να διατηρήσει ανέπαφη την ακεραιότητα της ίδιας της εδαφικής της υπόστασης και των ελάχιστων Ρωσώφωνων πληθυσμών εκτός αυτής (Κριμαία). Και ναι μεν, λόγω της ύπαρξης (ακόμα) του ορυκτού της πλούτου καταφέρνει να παραμένει στο οικονομικό προσκήνιο, όμως η διεθνής της παρεμβατικότητα έχει περιοριστεί στο ελάχιστο δυνατό, ακόμα και σε λεγόμενους ζωτικούς της χώρους, είδαμε την απόλυτη αδυναμία της να παρέμβει στην σύρραξη Αρμενίας-Αζερμπαιτζάν που αν μη τι άλλο, ευρίσκεται και στο κατώφλι της και την επηρεάζει και οικονομικά.

Η Ρωσία από την άλλη πλευρά βλέπει στο μαλακό της υπογάστριο, ήτοι τα Σινο-Ρωσικά σύνορα, να αναπτύσσεται ολοένα και ένας πιο επιθετικός γείτονας, αντιλαμβάνεται ότι σύντομα και αυτή θα αποτελέσει στόχο της Κίνας, μιάς και τα πιο πλούσια κοιτάσματά της είναι πολύ πιο κοντά στο Πεκίνο παρά στα μεγάλα πληθυσμιακά κέντρα της στην Ευρώπη και Δυτική Ασία. Και μπορεί προσωρινά να δεχθεί να συνεργαστεί με την Κίνα στην διοχέτευση ενεργειακών προϊόντων σε αυτήν απ’ ευθείας από τις πηγές στην Σιβηρία, αλλά ξέρει πολύ καλά ότι οι συμφωνίες με την Κίνα είναι πάντοτε ετεροβαρείς και θα συμφέρουν την Κίνα πολύ περισσότερο από ότι θα συμφέρουν την Ρωσία… ώσπου η Κίνα να θεωρήσει ότι δεν χρειάζεται πλέον τους Ρώσους.

Με την έλευση των «Δημοκρατικών» στην πολιτική ηγεσία των ΗΠΑ, επανεμφανίζεται η «αντιΡωσική» υστερία, ένας φόβος νέου ψυχρού Πολέμου, όμως χωρίς να υπάρχει το αντίπαλον δέος….. Η καπιταλιστική Ρωσία, δεν απειλεί τις ΗΠΑ, ούτε με αρπαγή στρατιωτικών μυστικών, ούτε με συρράξεις σε κανένα μέρος του πλανήτη, η ίδια ή με αντιπροσώπους, ούτε φυσικά αποτελεί οικονομική απειλή, μιάς και το σύνολο του ΑΕΠ της Ρωσικής Ομοσπονδίας ισούται με αυτό του ….. Τέξας, μια μόνον από τις Πολιτείες των ΗΠΑ.

Ο Καλόπιστος αναλυτής της Διεθνούς Πολιτικής θα αναρωτηθεί συνεπώς γιατί τόση σημασία των ΗΠΑ στην Ρωσία, γιατί οι «Δημοκρατικοί» λυσσάξανε επί 4 χρόνια διακυβέρνησης D.Trump να τον βαφτίσουν ως «πράκτορα των Ρώσων»? Γιατί και μετά τις εκλογές παρωδία του Νοέμβρη στις ΗΠΑ οι νύν κρατούντες αποδίδονται σε εκστρατεία επί εκστρατίας για να αναδείξουν την (ανύπαρκτη φυσικά και κατασκευασμένη στα μεντιακά «καζάνια») ανάμειξη του «κακού Πούτιν» στην Αμερικανική πολιτική.

Βασική αρχή ενός ερευνητή είναι να δείς ποιος ωφελείται από μια πράξη ή συμπεριφορά για να βρείς τον δράστη…. Και εδώ είναι απλό…. Ποιος ωφελείται από την τεχνητή πόλωση των ΗΠΑ με την αδύναμη πλέον Ρωσία…..? Μα φυσικά η Κίνα…!!! Και πώς το πέτυχε?

Ηταν πολύ απλό…. Με το λάδωμα πολιτικών, επιχειρηματιών, μεντιαρχών…

Στις ΗΠΑ Κινεζικές Κρατικές Εταιρείες έχουν εξαγοράσει μεντιακούς κολοσσούς, ΜΜΕ, προχωρήσανε και στο επόμενο βήμα, εξαγοράσανε πολιτικούς, διορίζοντας αυτούς και συγγενικά τους πρόσωπα σε Κινεζικές κρατικές εταιρείες, όπως ο ανεκδιήγητος δήθεν ρεπουμπλικάνος κυβερνήτης της Τζεόρτζια κος. Ραφφενσμπέργκερ που έκανε τα στραβά μάτια στην νοθεία, έχοντας όμως εξασφαλίσει ότι ο αδελφός του και όχι μόνον είναι παχυλά αμειβόμενο στέλεχος της Huawei, όμως το ψάρι βρωμάει από το κεφάλι και θα θυμίσουμε τους αναγνώστες του παρόντος ότι ο γιός του νύν προέδρου των ΗΠΑ έχει θησαυρίσει από Κινεζικές μίζες……. Είδηση που φυσικά «έθαψαν» τα Σινο-κρατούμενα ΜΜΕ στις ΗΠΑ.

Το Κινεζικό δόγμα του διαίρει και βασίλευε, θα προσπαθήσει για την επόμενη τριετία να στρέψει όλη την ισχύ των ΗΠΑ ενάντια στην Ρωσική Ομοσπονδία, προκειμένου αυτή, αμυνόμενη ή ακόμα και τρεπόμενη σε φυγή να «πέσει στην αγαθή Κινεζική αγκαλιά». Δεν θα είναι εύκολο, δεδομένου της σχετικής αντίστασης της Ρωσικής νοοτροπίας, πλήν όμως η Κίνα σε αυτό βασίζεται στους πράκτορές της εντός ΗΠΑ που εν πολλοίς διαμορφώνουν την κοινή γνώμη και τα κέντρα αποφάσεων του βαθέος κράτους των ΗΠΑ.

Στο τέλος αυτής της διαμάχης, οι ΗΠΑ, αν δεν επανέλθουν στην πολιτική της περιόδου 2016-2020, θα βρεθούν εντελώς απομονωμένες, με μια εσωτερική κοινωνία που θα έχει «κινεζοποιηθεί» και θα είναι έτοιμη πλέον για μία άλωση εκ των έσω.

Αυτό που ο Ρ.Ρέηγκαν έκανε με την κούρσα εξοπλισμών των ΗΠΑ με την ΕΣΣΔ, την οποία όμως χρηματοδότησαν  οι αμερικανοί φορολογούμενοι, οι πανέξυπνοι Κινέζοι σήμερα το κάνουν βάζοντας τους ίδιους τους Αμερικανούς να χρηματοδοτήσουν την γεωπολιτική καταστροφή των ΗΠΑ.

Τους στοίχησε κάτι λαδώματα και μερικές εξαγορές εταιρειών ενημέρωσης……

Αρτον και Θεάματα και ολίγες μίζες σε πολιτικούς…. Δεν είναι κακή ιδέα για να αλώσεις την κοσμοκράτειρα…… φτάνει να είναι όλοι τους «Αμερικανάκια»…..

Ο Μπάιντεν και η συντόμως αντικαταστάτριά του Καμάλα σίγουρα είναι στην μισθοδοσία των Κινέζων, υπάρχουν πλήθος αποδείξεων και τα πρώτα έργα τους το αποδεικνύουν, όμως είναι αρκετά αυτά για να αλλάξουν την ισορροπία στον πλανήτη, αναδεικνύοντας την Κίνα ως την μοναδική υπερδύναμη?

Ιδομεν……

Υστερόγραφο: Και για να δούμε και τα πιο κοντινά σε εμάς, πολλοί έξω και μέσα, διατυμπανίζουν την δήθεν «φιλελληνικότητα» του «Μπαιντενόπουλου»… όπως τον απεκάλεσαν, αν και είναι δεδομένο ότι δεν λαμβάνει αυτός τις αποφάσεις, αλλά οι μισθοσυντήρητοι από την ΜΙΤ  σύμβουλοί του στα θέματα εγγύς Ανατολής. Αναρωτιέμαι, αν η επικράτηση των ψυχροπολεμικών γερακιών (κατά της Ρωσίας) στις ΗΠΑ δεν θα επιφέρει και την αναβάθμιση του ρόλου της Τουρκίας ως προμαχώνα στην (υποθετική) Ρωσική απειλή… και φυσικά με δέλεαρ την απόσυρση των S-400 ή έστω αποσύνδεσή του από τα Νατοικά συστήματα, δεν θα πεισθεί ο «Σουλτάνος» της Γαλάζιας Πατρίδας να απευθύνει μια μικρή «πολεμική ιαχή» κατά της Ρωσίας και να γεφυρώσει τις ανύπαρκτες φυσικά διαφορές του με τμήμα της κοινωνίας των ΗΠΑ. Ηδη τα Τουρκικά drones δρούν στην Ουκρανία κατά των ατάκτων Ρωσικών δυνάμεων, αυτό κρίνουμε ότι είναι υπέρ αρκετό για να ξαναθεωρηθεί η Τουρκία «άξιος σύμμαχος των ΗΠΑ» μια ετικέτα που εξ’ άλλου της «κόλλησε» ο «κακός» Τράμπ, από τον οποίο, τόσο η πλειοψηφία του Ελληνικού Πολιτικού Προσωπικού, όσο και οι γραφειοκράτες της Ουάσιγκτον στο GreekDesk του State Department, ο καθένας για τους δικούς τους λόγους, χαρήκανε ότι απομακρύνθηκε από την θέση του Προέδρου. Βέβαια, ο καθένας από αυτούς το έκανε για τους δικούς του λόγους, από μωρία, για προσωπικό όφελος και ατομικό πλουτισμό….. ο κάθε ένας για τους δικούς τους λόγους, ερήμην φυσικά του συμφέροντος των Λαών για τους οποίους εργάζονται.

Σε κάθε περίπτωση, ωφελημένοι μακροπρόθεσμα θα βγούν μόνον οι Κινέζοι, οι οποίοι ετοιμάζουν πυρετωδώς την προέκταση του χερσαίου τμήματος του επίγειου δρόμου του μεταξιού ο οποίος περνάει μέσω Τουρκίας προς Βουλγαρία….. όπως θα βγούν ωφελημένοι από την κατάρρευση της συνεργασίας Κύπρου-Ελλάδας-Ισραήλ-Αιγύπτου που δρομολόγησε ο Πρόεδρος Τράμπ αλλά και την κατάρρευση της ειρήνευσης στην Μ.Ανατολή την οποία ο νύν πρόεδρος Μπάιντεν και η συντόμως αντικαταστάτριά του Καμάλα απεργάζονται διά της στήριξης στην Μουσουλμανική Αδελφότητα και τα παρακλάδια της ανά τον κόσμο.

Jonathan Κωνσταντίνου

Πρόεδρος του Ελληνικού Παραρτήματος

Του Ρεπουμπλικανικού Κόμματος των ΗΠΑ