Νέες φιλίες και παράλογα αιτήματα.
Μα πως τα καταφέραμε έτσι;
Είναι πλέον γεγονός πως η τεχνολογία έχει πλάσει νέους ορίζοντες στον τρόπο με τον οποίο επικοινωνούμε, συναναστρεφόμαστε και βρίσκουμε συντροφιά. Πιστεύεις όμως ότι το πάτημα ενός κουμπιού σε φέρνει πιο κοντά σε κάποιον άλλο;
Επέτρεψέ μου να αμφιβάλω ως προς αυτό. Είναι φαινομενικά εύκολο να μπορείς να έχεις εφτακόσιες και χίλιες επαφές στο λογαριασμό σου στο Facebook, μα πρακτικά δύσκολο να είσαι φίλος με παραπάνω από επτά από αυτές. Μιλάω για πραγματική φιλία. Όχι υποκατάστατα.
Και εδώ έρχομαι στο δια ταύτα. Το ρητό λίγοι φίλοι και καλοί ταιριάζει απόλυτα στο παράδειγμά μας. Όσο κι εάν σου αρέσει να αρέσεις, όσο κι ευχάριστο φαίνεται το να είναι πολλοί εκείνοι που θα πατήσουν αποδοχή στο αίτημά σου, ή θα σου στείλουν εκείνοι αίτημα φιλίας, δεν παύουν απλώς να είναι αριθμοί. Αριθμοί που το μόνο που καταφέρνουν είναι να σπρώχνουν μια ακόμα μικρή σταγόνα ντοπαμίνης στον αντίστοιχο υποδοχέα του εγκεφάλου σου, έτσι ώστε να αισθανθείς για μερικές στιγμές χημικά χαρούμενος.
Τι μένει όμως μετά; Μια αίσθηση κενότητας και μια ασίγαστη ανάγκη για ακόμη ένα αίτημα. Για ακόμη μια ανούσια προσθήκη κάποιου ανθρώπου στο διαδικτυακό σου περιβάλλον τον οποίο γνώρισες κάποτε σε ένα μάθημα γιόγκα και έτυχε να ανταλλάξετε δέκα κουβέντες. Από εκεί και πέρα, μάλλον εκείνες οι δέκα κουβέντες ήταν όσες έπρεπε να ανταλλάξετε σε όλη σας τη ζωή. Τι νόημα έχει να μουχλιάζει ακόμα ένα προφίλ στη λίστα με τους φίλους σου; Θα σου πω: κανένα απολύτως.
Από την άλλη κάθεσαι και σκέφτεσαι, ότι ίσως μια ημέρα αυτόν τον άνθρωπο να τον χρειαστείς. Ίσως είναι καλό που υπάρχει στις επαφές σου. Ε λοιπόν, όταν έρθει αυτή η μέρα, είσαι ούτως ή άλλως ένα μόνο κλικ μακριά από το να κάνεις το όνειρό σου και την ανάγκη σου πραγματικότητα. Γιατί να μπεις στον κόπο να το κάνεις εκ των προτέρων; Όπως η γιαγιά Όλγα που αγοράζει το μισό σουπερμάρκετ πιστεύοντας πως ανά πάσα στιγμή μπορεί να γίνει πόλεμος.
Βεβαίως υπάρχουν και οι πραγματικοί φίλοι. Εκείνοι για τους οποίους κανονικά τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης θα έπρεπε να έχουν φτιαχτεί. Να μπορείς ανά πάσα στιγμή να τους βρεις, να μιλήσετε, να ανταλλάξετε απόψεις και ιδέες, να βοηθήσετε ο ένας τον άλλο σε δύσκολες στιγμές, να μοιραστείτε τις χαρές και τις λύπες.
Μα οι αληθινές φιλίες μετριούνται στα δάχτυλα των δύο, ίσως και του ενός χεριού. Και αυτό θα σήμαινε πως ένα μεγάλο κομμάτι των social media θα πέθαινε υπό την απουσία ανάγκης της ύπαρξής τους. Γιατί οι φίλοι ούτε μηνύματα χρειάζονται, ούτε καν τηλέφωνα. Είναι εκεί. Πάντα.
Σίγουρα δεν είναι μόνο κακά τα όσα μας έχουν φέρει τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και οι εφαρμογές τους. Κάποιοι ισχυρίζονται ότι μέσα από αυτά, παλεύουν με τη μοναξιά τους. Το κλικ-και-αποδοχή για μερικούς ανθρώπους είναι και η μόνη αποδοχή την οποία βρίσκουν στη ζωή τους. Αλλά μήπως αυτό το σύνδρομο είναι η απόρροια ακριβώς εκείνων των μέσων, που έχουν βάλει σε ένα καλούπι την κοινωνικότητα και την πλασάρουν ως μοναδική λύση συναναστροφής;
Για να μη μακρηγορώ, γνωρίζω πως είναι δύσκολο κανείς να κάνει το βήμα και να απαγκιστρωθεί από αυτό το κακό συνήθειο των friend requests και των λοιπών υποκατηγοριών τους. Εγώ ο ίδιος είμαι θύμα αυτής της συνήθειας. Είμαι όμως ταυτόχρονα της άποψης, να κατανοώ τουλάχιστον την απλή πραγματικότητα των γεγονότων, έστω κι αν είμαι ανήμπορος να την αλλάξω. Τουλάχιστον ξέρω τι μου γίνεται. Ακόμα κι αν αυτό που γίνεται είναι χαζό ή μη αναγκαίο. Το πρώτο βήμα προς τη φώτιση, είναι εξάλλου να έχεις επίγνωση του τι πάει στραβά. Ας πιάσουμε πρώτα αυτό για αρχή και μετά βλέπουμε…
Αλέξης Δαμιανίδης