Δημοσιογραφία και κρασί

Μια ιστορία υποκειμενικότητας

Η δημοσιογραφία, είναι σαν το παλιό, καλό κρασί. Όσο πίνεις, άλλο τόσο θέλεις να εξερευνήσεις τις διαφορετικές γεύσεις, να παίξεις με την παλέτα των χρωμάτων και των αρωμάτων από πολυκαιρισμένο σταφύλι, ξινό βατόμουρο και υγρό ξύλο, που ξετυλίγονται μεταξύ της παλέτας και της γλώσσας σου. Μόνο που στη θέση των οινολογικών αυτών, γεύσεων, υπάρχουν ειδήσεις, νέα και γεγονότα, έτοιμα να συνταχθούν επιμελώς και να καταναλωθούν από τους αντίστοιχους «γευσιγνώστες» ή απλώς κοινούς καταναλωτές ετούτης της συσσωρευμένης και, καλώς εχόντων των πραγμάτων, ευπρεπώς δοσμένης πληροφορίας.

Ανεξαρτήτως όμως, από το πόσοι θα είναι αυτοί που θα δοκιμάσουν, από το ίδιο κρασί, της ίδιας σοδειάς, του ίδιου έτους, με συνοπτικά λόγια, από το ίδιο ακριβώς μπουκάλι, άλλες τόσες θα είναι και οι γνώμες, οι εμπειρίες και οι τρόποι με τους οποίους όλες εκείνες οι γεύσεις θα αποδοθούν. Και θα περάσουν, μετέπειτα, με τη μορφή τέχνης, γιατί τέχνη είναι και η δημοσιογραφία, ως γνώση για τους επόμενους δοκιμαστές, ή απλώς φιλοπερίεργους οινολάτρες, που ο καθένας εκ των οποίων θα έχει και από κάτι παραπάνω να προσάψει σε αυτή την αναζήτηση γνώσης και, ίσως, ευχαρίστησης.

Μπορεί, λοιπόν, η δημοσιογραφία, ξεκινώντας ως αυτό το ένα, μοναδικό μπουκάλι ακριβού καμπερνέ, το απαράλλαχτο όσον αφορά το περιεχόμενό του, καθώς και αυτό το οποίο έχει να δώσει, δηλαδή την πληροφορία, να μεταλλαχθεί σε πολλές παράπλευρες εικόνες, τρόπους, εκφάνσεις, ακόμα και σύνδρομα, ανάλογα με την προσωπικότητα του κάθε καλόγουστου ή μη, γευσιγνώστη, στην προκείμενη περίπτωση δημοσιογράφου ή αναγνώστη, ακροατή και ειδησεολήπτη; Και όλα αυτά με έναυσμα τούτο τον πρωταρχικό, αθώο οίνο; Η απάντηση είναι ένα τρανταχτό, ναι. Διότι ακόμη και τούτες εδώ οι γραμμές, είναι δοσμένες μέσα από την ατομική ματιά ενός, μονάχα, συγγραφέα, ο οποίος ταπεινά σχολιάζει τη δική του εμπειρία, έχοντας γευτεί ένα ποτήρι από τα γεγονότα που ο συνάδελφός του, αυτήν ακριβώς τη στιγμή, μπροστά σε κάποιον άλλο υπολογιστή, καταγράφει μια τελείως διαφορετική οπτική τους.

Ένα είναι βέβαιο πάντως. Ότι το καμπερνέ παραμένει καμπερνέ. Και επειδή η ζωή έχει τη γεύση που της δίνεις, όπως λέει και η διαφήμιση, έτσι και η δημοσιογραφία θα παραμείνει, όσο και αν το θέλει ο κόσμος, πάντοτε, έστω και κατά ένα απειροελάχιστο ψήγμα, υποκειμενική, ακόμα και εάν η πηγή της είναι αγνή.

Αλέξης Δαμιανίδης