Αντικαθιστώντας την ψυχή με το χρήμα, είναι σήμερα δύσκολο να βρεις την «υγειά» σου. Έλα όμως που και το χρήμα θέλει ψυχή. Η τελευταία δεν έχει ανάγκη για το αντίστροφο, παρόλο που όλοι μας λίγο-πολύ, την ψάχνουμε στα λάθος μέρη. Να σου όμως, που άτομα πληγωμένα από τη βλακεία ενός συστήματος γεμάτου κούφια συναισθήματα, ανταπαντούν κάνοντας τα εξής: ~Βρίσκουν τη χαρά στη χαρά σου ~Αρχίζουν με «τι κάνετε», όχι «τι θα πάρετε» ~Ισορροπούν την επιθυμία για έναν καλό καφέ, την ανάγκη για ανθρώπινη επικοινωνία και την τάση για αυτοβελτίωση συνδυάζοντας επαγγελματισμό, εμπειρία και καλοσύνη – μείγμα σπάνιο στις μέρες μας – προσφέροντας έτσι ευτυχία ~Οργανώνουν τα παραπάνω τη στιγμή που άλλοι κοιτάζουν το συμφέρον και, ~Σιωπούν, όταν βλέπουν πως η αλήθεια τους αναγνωρίζεται.
Ο κυρ-Βάιος λοιπόν, συγκεντρώνει όλες αυτές τις αρετές στο μικρό του καφέ, που περνά σχεδόν απαρατήρητο, ακριβώς επειδή δίνουμε σημασία στα λάθος πράματα. Εγώ, δίνω σημασία στο μεράκι και όχι, στην ταχύτητα με την οποία μου φτιάχνει τον καφέ – στην κουβέντα και όχι, στην ψυχρή, πελατειακή σχέση – εν ολίγοις, κάνω ό,τι περνά από το χέρι μου ούτως ώστε, να δίνω σημασία στην Ψυχή.
Αδιαφορώντας λοιπόν, για πεζότητες τύπου: «μαζεύει κόσμο;», «έχει θέα» ή, «ο χώρος θα ήθελα να είναι μεγαλύτερος, μικρότερος, πιο φωτεινός», περνώ από το καφέ του Βάιου, το καλά κρυμμένο αυτό στέκι της στοάς 42 στην Πανεπιστημίου, και «αγοράζω» την υγειά μου.
Θέλοντας ή μη, θα παραδώσω Πνεύμα. Γιατί να μην επενδύσω σε αυτό, διαμέσου της ύλης, που εν προκειμένω μεταφράζεται ως ένας ελληνικός διπλός, με ζάχαρη κι αγάπη; Εξάλλου, επενδύοντας αντίστροφα, επιστρέφουμε σε σχήματα παράδοξα, όπως αυτό της αρχής ετούτης δω της μικρής παρουσίασης, που μας μπερδεύουν και μας ταλαιπωρούν. Ύλη – Ψυχή, Χρήμα – Πνεύμα. Αγάπη.
Ραντεβού στον Βάιο, το στέκι που, παρά την (κατα)πίεση των ημερών, προσφέρει αγάπη, ξεγνοιασιά και «λύση», στο αιώνιο πρόβλημά μας: «Πού θα πάμε σήμερα για καφέ;»
Του Δαμιανίδη Αλέξη
