Ana Zumani
Περικυκλωμένο από μικρά δάση, σαν μια τεράστια λίμνη από ανοιχτό πράσινο γρασίδι, είναι το λιβάδι πίσω από την πόλη.
Το υπέροχο γρασίδι παντού διάσπαρτο και αραιά μπερδεμένο με μωβ και ροζέ άνθη, είναι προστατευμένο από τα πατήματα του περαστικού.
Σαν παρθενικό έδαφος. Έτσι είναι τα λιβάδια εκεί που κανείς εξερευνητής δεν έφτασε, έτσι ήταν τα λιβάδια πριν υπάρξουν άνθρωποι στη γη.
Σύννεφα που περνούν ρίχνουν σκοτάδι σε κάποια κομμάτια του λιβαδιού, ενώ άλλα κομμάτια αστράφτουν ξαφνικά, εξ’ αιτίας του ανέμου που φανερώνει τις λεπίδες.
Χαμένες παρέες δέντρων στέκονται εκεί, στο βάθος, σαν μικρά νησιά, προσφέροντας ίσκιο… σε κανέναν.
Από το λιβάδι και το δάσος ο ήλιος αποστάζει ένα έντονο άρωμα.
Θα έπρεπε να γράφουμε ολόκληρα βιβλία για τα λιβάδια.
Το λιβάδι, λιγο έξω από την πόλη, πολύ λίγο, όπου το άστυ αραιώνει, εξατμίζεται, γεμάτο με παιδιά, μαμάδες, νταντάδες, θείες και γιαγιάδες, τυρανισμένο από τη σκόνη των χωματόδρομων – όμως πεθαίνοντας, προσφέρει ακόμη λίγη ξεκούραση και αργά το βράδυ ίσως λίγη ευτυχία…
Εκείνο το υπέροχο λιβάδι στους πρόποδες του χιονισμένου βουνού, όπου δύο ώρες χρειάζεσαι για να το διασχίσεις και δέκα κηπουροί μία βδομάδα χρειάζονται για να το κουρέψουν. Ένα άνθος μεγαλώνει εκεί, που μυρίζει απαλά σε σοκολάτα.
Και μετά το υγρό λιβάδι που το διασχίζει ένα ρυάκι.
Το ξερό λιβάδι με τα κοντά χόρτα.
Και μετά το λιβάδι που φαντάζει καφέ εξαιτίας κάποιων καλαμιών.
Μετά το λιβάδι που φαντάζει άσπρο εξαιτίας κάποιων λευκών ανθών.
Το κίτρινο λιβάδι.
Το ροζέ λιβάδι.
Το πορφυρό λιβάδι.
Τα μικρά λιβάδια πάνω στο βουνό, σκεπασμένα με γκριζωπούς λεκέδες από χιόνι και με πυκνούς θάμνους.
Το λιβάδι του αγγλικού ανακτόρου που έγινε αυτό που είναι μετά από τετρακόσια χρόνια καλλιέργειας και φροντίδας, δηλαδή βασιλικό.
Ο κειμενογράφος θα έλεγε, «μετά από αυτήν την μικρή παρένθεση ας επιστρέψουμε στο κυρίως θέμα».
Ωραία. Ας επιστρέψουμε λοιπόν.
Περικυκλωμένο από σκοτεινό δάσος, σαν μια τεράστια λίμνη από ανοιχτό πράσινο γρασίδι, είναι το λιβάδι πίσω από την πόλη. Σπάνια όμως γλυστράει μια ονειρική ματιά πάνω του.
Τις φεγγαρόλουστες νύχτες, μάλιστα, εκπνέει λευκή ομίχλη. Όμως κανείς δεν την βλέπει.