Απίστευτο και όμως αληθινό: Εξαφάνιση χώρας από τον γεωπολιτικό χάρτη χωρίς αντίδραση.
Εν μέσω καλοκαιριού οι γεωπολιτικές εξελίξεις τρέχουν με γρήγορους ρυθμούς, και η κυβέρνηση δείχνει «ζαλισμένη» σε μία κατάσταση παθητικής μοιρολατρίας. Δεν γνωρίζω αν είναι από τον καύσωνα, τίς διακοπές της κυβέρνησης ή το φοβικό έως «δουλικό» σύνδρομο που την διακατέχει ή από τις διπλωματικές καρπαζιές που δέχεται ακατάπαυστα ή συνδυασμό όλων αυτών.
Παρακολουθούμε όλοι μας την μείωση του γεωπολιτικού αποτυπώματος της Ελλάδας, πάντα ελπίζοντας ότι κάτι καλό θα συμβεί, αλλά η εξαφάνιση της χώρας από τον χάρτη εν μέσω ειρήνης και «ήρεμων νερών» αποτελεί γεγονός στο «θέατρο του παραλόγου» του οποίου είμαστε θεατές. Ναι η χώρα μας εξαφανίστηκε από τον χάρτη. Όχι τον γεωγραφικό χάρτη, εκεί ονομάζεται ακόμη Ελλάς αν και φοβάμαι και για αυτό, άλλωστε ην χώρα μας δυστυχώς ανέδειξε πολλούς Εφιάλτες, αλλά από τον γεωπολιτικό χάρτη. Απόδειξη η τριμερής για την Τουρκία -Ιταλίας -Λιβύης! για την Ανατολική Μεσόγειο, ωσάν η Ελλάδα να μην υπάρχει.
Η Εξωτερική πολιτική μίας χώρας θα πρέπει να είναι μακρόπνοη, να έχει συνέχεια συνέπεια, να εξυπηρετεί τα συμφέροντα του Έθνους, να είναι υπεράνω οποιονδήποτε πολιτικών-κομματικών σκοπιμοτήτων και προπαντός ευέλικτη και σε εγρήγορση για να αξιοποιεί τίς συγκυρίες και τίς ευκαιρίες που εμφανίζονται. Εργαλεία τής εξωτερικής πολιτικής είναι η διπλωματία και η σκληρή στρατιωτική ισχύς. Διπλωματία χωρίς την ενίσχυση από την σκληρή ισχύ δεν υπάρχει. Δυστυχώς η Ελλάδα ειδικά τα τελευταία χρόνια έχει παραδοθεί σε λήθαργο και μοιρολατρία και ανήμπορη περιμένει τον «μακελάρη» της. Οι οικονομικές ελίτ με τα κοινά συμφέροντα με την Τουρκία το επιζητούν και πιέζουν τίς πολιτικές ελίτ. Οι διπλωματικές και αμυντικές συμμαχίες γίνονται για εξυπηρέτηση κοινών συμφερόντων και για να προσδώσουν και στα δύο μέρη επιπλέον ισχύ (η ισχύς εν τη ενώσει). Όταν όμως το ένα μέρος είναι φοβικό, δουλικό και δεν έχει την διάθεση να υπερασπισθεί τα συμφέροντα του η συμμαχία καταρρέει. Παρουσιασθέντα παράθυρα ευκαιρίας πρέπει να αξιοποιούνται άμεσα. Πχ. Με την εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία όλη η Δύση συμπαρατάχθηκε με την Ουκρανία ενάντια στον εισβολέα. Αν η Ελλάδα έκανε χρήση του μονομερούς δικαιώματος από το Δίκαιο της Θάλασσας και επεκτεινόταν στα 12 μίλια, θα τολμούσε η Τουρκία να κάνει χρήση του παράνομου Casus Beli; Γιατί δεν έγινε εργαλειοποίηση του γεγονότος προς όφελος του Κυπριακού ζητήματος;
Ελλάς -ΗΠΑ: Η Ελλάδα δια στόματος ΠΘ έχει ήδη ανακοινώσει ότι είμαστε ο προβλεπτός εταίρος και το «καλό παιδί» περιμένοντας τον προστάτη να προστατεύσει τα δίκαια μας, αγνοώντας ότι οι ΗΠΑ εξυπηρετεί τα συμφέροντα της με ή χωρίς το Διεθνές Δίκαιο το οποίο τελευταία το έχει διαγράψει. Χρήση του ΔΔ κατά το δοκούν και A la Carte. Το σύμπλοκο της Ανατολικής Μεσογείου για να προσδώσει ισχύ απαιτεί την Τουρκία αλλά και την Ελλάδα. Άρα λοιπόν οι ΗΠΑ αφενός πρέπει να κρατήσει και τίς δύο χώρες στο «μαντρί» και να αποφύγει μία ανάφλεξη στην Νοτιοανατολική πτέρυγα του ΝΑΤΟ. Στην εξίσωση αυτή Η Ελλάδα δίνει συνεχώς χωρίς να κερδίζει τίποτα. Η Τουρκία από την άλλη εξυπηρετώντας τα Εθνικά της συμφέροντα απειλεί την ισορροπία αυτή. Η λύση για τις ΗΠΑ είναι να κρατήσει το κακό παιδί ήσυχο δίδοντας του κάτι από το καλό παιδί για χάρη του «κοινού συμφέροντος». Όταν βλέπει ότι η Ελλάδα δεν είναι πρόθυμη να προστατεύσει τα συμφέροντα της (βλέπε Κάσος) είναι κατανοητό ότι θα προστατεύσει αυτόν ο οποίος και απαιτεί αλλά και είναι πρόθυμος να χρησιμοποιήσει την σκληρή ισχύ του αν χρειαστεί. Αποτέλεσμα ο γεωπολιτικός μηδενισμός της Ελλάδας. Να λοιπόν ένας λόγος και συνάμα μήνυμα για το γεγονός ότι οι ΗΠΑ δεν έχουν στείλει ακόμη πρεσβευτή στην Ελλάδα. Ακόμη περιμένουμε, ενώ στην Τουρκία ο καινούργιος πρεσβευτής εγκαταστάθηκε και παράγει έργο. Αυτό, τουλάχιστον προσωπικά, μου δίνει στίγμα ότι η Ελλάδα δεν έχει κανένα γεωπολιτικό βάρος για τίς ΗΠΑ. Είναι φυσικό μία υπερδύναμη να θέλει να έχει συνεργασία με κάποιον ο οποίος θα της προσδώσει επιπλέον δύναμη και όχι ένα «κλαψιάρικο παιδί που κλαίει γιατί του πήραν το παιχνίδι».
Η Τουρκία «αλωνίζει» σε όλη την Ανατολική Μεσόγειο, θέτει όρους και δημιουργεί τετελεσμένα, αυξάνει την γεωπολιτική της ισχύ (την οποία ενισχύει και με την σκληρή της ισχύ) και η Ελλάδα βρίσκεται αποχαυνωμένη σε «ήρεμα νερά» και παρακολουθεί τίς εξελίξεις σαν απλός θεατής. Η Τουρκία δοκιμάζει τίς αντοχές της Ελλάδας με την σκληρή της ισχύ για να δεί που είναι τα όρια. Ξεκίνησε με το Oruc Reis και συνεχίζει. Η Κάσος δεν είναι απλά ένα περιστατικό, είναι «ψηλάφηση» από πλευράς της Τουρκίας.
Βαλκάνια η πίσω αυλή της Ελλάδας. Η Ελληνική ανυποστασία και η ευκαιριακή χρήση της Εξωτερικής πολιτικής για κομματικούς σκοπούς κατέστησαν τα Βαλκάνια πίσω αυλή της Τουρκίας και ο γεωστρατηγικός αποκλεισμός της Ελλάδας έχει σχεδόν ολοκληρωθεί. Ο Εντι Ράμα έρχεται στην χώρα και κάνει προεκλογικές ομιλίες με αλυτρωτικές τάσεις και η Ελλάδα παρακολουθεί. Η «Βόρεια Μακεδονία», γράφει στα παλαιότερα των υποδημάτων της ότι απορρέει από την κατάπτυστη συμφωνία των Πρεσπών και ο Πρωθυπουργός (ο οποίος είχε φορέσει φουστανέλα πρίν την υπογραφή) απλά παρακολουθεί.
Ανατολική Μεσόγειος: Δεχθήκαμε διπλωματική σφαλιάρα ακόμη και από έναν φύλαρχο (κατά την καθομιλουμένη κατσαπλιάς) ο οποίος χαράσσει θαλάσσια σύνορα δίνοντας (ορθώς) επιρροή στην Σικελία και Μάλτα αλλά όχι στην Κρήτη! Η Ελλάδα ψελλίζει κάτι για Διεθνή Δίκαια κλπ χωρίς να παράξει έργο αντιμετώπισης. Και προτού κατακαθίσει η σκόνη του γεγονότος έρχεται η τριμερής Τουρκίας – Ιταλίας -Λιβύης για την Ανατολική Μεσόγειο με την Ελλάδα να μην είναι προσκεκλημένη! Αντίδραση από την Ελλάδα ΜΗΔΕΝ.
Για να μην μιλήσουμε για την άμυνα της οποίας τα στελέχη των Ενόπλων Δυνάμεων τα οποία φυλάνε Θερμοπύλες, για να υπάρχει ασφάλεια στην χώρα, τα οποία απαξιώνονται και λοιδορούνται με μισθούς κλαυσίγελου, ενώ οι πολιτικοί κηφήνες και σύμβουλοι απολαμβάνουν παχυλές αμοιβές και προνόμια για να παράξουν μηδενικό έργο.
Βρισκόμαστε σε μία κρίσιμη καμπή για το μέλλον της χώρας μας. Ένα μέλλον το οποίο δεν είναι καθόλου μα καθόλου ευοίωνο, ζοφερό μάλλον θα έλεγα. Εύχομαι να αποδειχθώ ότι κάνω λάθος αλλά η χώρα σύντομα θα έλθει μπροστά στο δίλλημα υποταγή και αφομοίωση της στην Τουρκία ή ένοπλη σύγκρουση. Ο κατευνασμός εξαγριώνει την Τουρκία η οποία απαιτεί περισσότερα. Όπως είπε ο Τσώρτσιλ στο Τσαμπερλέιν μετά την συμφωνία του Μονάχου «μεταξύ της ταπείνωσης και του πολέμου, επιλέξατε την ταπείνωση και φέρατε τον πόλεμο».
Προς αποφυγής παρεξηγήσεων, δεν επιθυμώ τον πόλεμο, κανείς νουνεχής τον επιθυμεί, αλλά ο Ελληνικός κατευνασμός οδηγεί τίς καταστάσεις στο σημείο αυτό. Αλλά αν επιθυμείς την ειρήνη πρέπει να προετοιμάζεσαι για πόλεμο. Ελπίζω έστω την τελευταία στιγμή η χώρα μας να βγει από τον λήθαργο να ξεδιπλώσει αποτροπή και να θέσει όρια. Ελπίζω επίσης η κατάσταση να μην έχει καταστεί μη αναστρέψιμη.
Στον παρόν δεν αναφέρθηκα στου άλλους πυλώνες γεωπολιτικής ισχύος την ασφάλεια την οικονομία και τον πολιτισμό. Η κατάσταση και εκεί δεν παρουσιάζει καμία καλύτερη εικόνα.
Κωνσταντίνος Γκουνάγιας