Τα ξεχασμένα τραγούδια της ξενιτιάς και η σημερινή ελληνική πραγματικότητα
ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΚΑΡΤΙΚΚΗ
Πρόσφατα, γνωστή τηλεοπτική εκπομπή,πρόβαλε ένα μουσικό
αφιέρωμα με θέμα τα τραγούδια του πολύ αγαπημένου
λαϊκού καλλιτέχνη,Στέλιου Καζατζίδη.Τα τραγούδια αυτά είχαν
έμπνευση τη μετανάστευση των ελλήνων τις δεκαετίες 1950-
1970.Δεν μπόρεσα λοιπόν να μην αναρωτηθώ,αφού και τώρα
διανύουμε περίοδο μετανάστευσης,για ποιο λόγο δεν έχουμε
πλέον τραγούδια ξενιτιάς;
Ας πάρουμε λοιπόν τα πράγματα από την αρχή για να
προσπαθήσουμε να ανακαλύψουμε την αιτία αυτής της
μουσικής έλλειψης.
Το 1950,η Ελλάδα μόλις είχε βγει από το 2ο
Παγκόσμιο Πόλεμο
και από ένα Εμφύλιο.Η Χώρα ήταν σε δυσμενή οικονομική
κατάσταση και δουλειές δεν υπήρχαν.Η πείνα,η εξαθλίωση και
η απελπισία,ώθησε πάρα πολύ κόσμο να αναζητήσει μία
καλύτερη τύχη σε Χώρες όπως τη Γερμανία,το Βέλγιο,τη
Σουηδία,την Αμερική,το Καναδά και την Αυστραλία.Μόνο το
1951,μετανάστευσαν 15.845 Έλληνες.Οι μετανάστες εκείνης
της εποχής,δεν είχαν κανένα άλλο εφόδιο εκτός από την
ανάγκη για επιβίωση.Το μορφωτικό επίπεδο ήταν πολύ
χαμηλό,αφού οι περισσότεροι δεν είχαν ούτε απολυτήριο
Δημοτικού,οπότε στο Εξωτερικό τους περίμεναν θέσεις
εργασίας σε οικοδομές,λάντζα σε εστιατόρια,εργασία σε
μεταλλεία και κάθε λογής δουλειά του ποδαριού.Σκληρή
εργασία,κάτω από απάνθρωπες συνθήκες καθώς και
κοινωνική απόρριψη εξαιτίας του ρατσισμού.Όλες αυτές οι
κακουχίες,ο πόνος,καθώς και ο σκληρός αποχωρισμός των
μεταναστών από τις οικογένειες τους,αποτέλεσαν πηγή
έμπνευσης για τα τραγούδια της ξενιτιάς.Ήταν ο
αντικατοπτρισμός όλων αυτών των έντονων συναισθημάτων.
Ας επιστρέψουμε όμως στη σημερινή εποχή.
Από το 2010 εώς σήμερα,περισσότερα από 130.000
ελληνόπουλα έχουν αφήσει τη Χώρα μας.Ποιό είναι όμως το
προφίλ αυτών των μεταναστών;Eίναι η νέα γενιά των
Ελλήνων,προερχόμενοι κατά κύριο λόγο από τη μεσαία και
ανώτερη τάξη,πτυχιούχοι ΑΕΙ,οι οποίοι απογοητευμένοι από
την έλλειψη εργασιακών ευκαιριών και μην μπορώντας να
αξιοποιήσουν τις σπουδές τους στη Χώρα τους,την
εγκαταλείπουν.Είναι οι νέοι που κουράστηκαν να περνάνε από
συνεντεύξεις, που πραγματοποιούνται από πλήρως
ακατάλληλους και τυχάρπαστους “HR” και να τους
απορρίπτουν ως “Overqualified”.Είναι οι άνθρωποι που δεν
δέχονται να παρακαλέσουν κανένα υπερφιλόδοξο βουλευτή
για να “βολευτούν” σε μία θέση στο δημόσιο.Είναι αυτοί που
δεν ανέχονται,οι σπουδές,το πτυχίο και κατ’επέκταση το
βιογραφικό τους,να έχει χρήση χαρτιού υγείας,σε μία Χώρα
που επικρατεί πανηγυρικά το μέσο.Είναι οι άνθρωποι, οι
οποίοι στελεχώνουν τις επιχειρήσεις του Εξωτερικού και
διαπρέπουν,ο καθένας στο τομέα του.Είναι αυτοί οι Έλληνες
που έχουν όρεξη για δουλειά και αποτελούν το μέλλον αυτής
της Χώρας…τι μέλλον όμως μπορεί να έχει μία Χώρα που τα
λαμπρότερα μυαλά, τα οποία θα άνοιγαν το δρόμο προς τη
πρόοδο,την εγκαταλείπουν,ενώ αυτή παραμένει βυθισμένη
στην αυτοκαταστροφική της νοοτροπία;
Όλη αυτή η κατάσταση,φέρνει μία αίσθηση “αμηχανίας”,μία
αίσθηση “κενού” και το κενό ποτέ δεν θα μπορούσε να
αποτελέσει πηγή έμπνευσης για καλλιτεχνική
δημιουργία,όπως είναι ένα τραγούδι ή να εμπνεύσει
οποιαδήποτε άλλη μορφή δημιουργίας…ΓΕΝΙΚΟΤΕΡΑ.