By Jiorgos Christakis

Υπάρχει μια φυσική σεμνότητα που κρύβεται από τα βλέμματα και μια άλλη που καλλιεργείται μέσω της φυσικής ερωτικής λύσσας, όταν αποτυγχάνουμε να κατακτήσουμε το πρόσωπο που επιθυμούμε.

Η μάθηση του σώματος μοιάζει με την εκμάθηση μιας ξένης γλώσσας. Κάποιοι είναι από φυσικού τους πολύγλωσοι, ενώ κάποιοι άλλοι θα κεκεδίζουν σε όλη τους τη ζωή.

Το αγαπημένο σώμα του συντρόφου παραμένει μια σκοτεινή ήπειρος για εξερεύνηση και πρωτόγνωρες ανακαλύψεις.

Ο τρόπος που μας παραδίνεται λέει πολλά και κρύβει άλλα τόσα.

Το μυστήριο παραμένει στο πλαίσιο της σεξουαλικής πράξης.

Το άσεμνο, το πρόστυχο, δεν είναι αυτό που δείχνεται κι εμείς βλέπουμε, είναι αυτό που δεν θα μπορέσουμε ποτέ να δούμε και να κατακτήσουμε.. Η απουσία ενισχύει τη λαγνεία.

Η γυμνότητα είναι κατ’ αρχάς η δοκιμασία του εύθραυστου και δευτερευόντως εκείνης της αναστάτωσης. Όταν γδυνόμαστε, γινόμαστε ευάλωτοι, είμαστε εκτεθειμένοι στα χτυπήματα και στις κοροιδίες.

Δεν αρκεί κανείς να βγάλει απλά τα ρούχα του για να πυροδοτήσει την λίμπιντο του άλλου.

Συμμετέχει εδώ όλο το «σύστημα» της προσωπικότητας και του αισθησιασμού που προκαλείται από τον σύντροφο, σώμα και πνεύμα στα καλύτερά τους, χρειάζεται χάρη, κι όλο αυτό είναι μια τέχνη που δεν την κατέχουν όλοι.

Καμιά φορά δυστυχώς, το στριπτίζ και το γδύσιμο κρύβουν καλύτερα κι από τις πανοπλίες, γιατί απλά δεν μιλούν, δεν έχουν κάτι να πουν… γίνονται μόνο μια διεκπεραιωτική διαδικασία…

Η γυμνότητα είναι μια δημιουργία, το χτίσιμο ενός έργου τέχνης. Γεννιέται αργά από την ανταλλαγή χαδιών όταν ένα σώμα παραδίνεται κι ανοίγεται στα δάχτυλά μας, όπως εκείνα τα γιαπωνέζικα χαρτιά που σχηματίζουν ένα μπουκέτο λουλούδια όταν τα ρίχνουμε στο νερό.

Η τιμή που κάνει ο άλλος στο γυμνό μου σώμα μοιάζει να το εξευγενίζει.

Η τρυφερή αγριότητα με την οποία το μεταχειρίζεται, μεταμορφώνει το απλό συνηθισμένο μου σώμα, σε μια ολόλαμπρη φωτεινή πηγή. Ξαναγεννιέμαι, και ό,τι ήταν τετριμμένο, γίνεται υπέροχα φλεγόμενο.

Η σεμνότητα δεν είναι η επιφυλακτικότητα που προηγείται του έρωτα, αλλά ο σπασμός που κλείνει τον κύκλο, η έσχατη μορφή χωρισμού.

Στο αποκορύφωμα της ηδονής η σύμπτωση δεν συμβαίνει, δεν γίνεται η αποκάλυψη του κρυφού, η μέθεξη αποτυγχάνει κι η νύχτα δεν σκορπίζεται. Τι πιο συγκλονιστικό από την αίσθηση της απόλαυσης στο πρόσωπου του άλλου τη στιγμή της έκστασης…. Αγγίζουμε το απόλυτο για μια μικρή στιγμή, πεθαίνουνε κι αναστηνόμαστε. Αυτός ο μικρός θάνατος περνά μπροστά μας κι ενσαρκώνεται μέσα απ’ τα συσπασμένα χαρακτηριστικά, σαν εκείνους τους μυστικιστές που βλέπουν σε χρόνο αστραπής το πρόσωπο του Θεού και μένουν εμβρόντητοι.

Η αγκαλιά ανασταίνει την «παρθενία» (δεν εννοώ τον παρθενικό υμένα) των εραστών.

Παρότι έχω αγγίξει αυτό το σώμα, παρότι έχω ικανοποιήσει την όρεξή μου, παραμένει κάστρο απόρθητο και αναδύεται ολοκαίνουργιο σε κάθε συνάντηση μαζί του.

Μένω στην άκρη του άλλου, αιώνιος ξένος, σαν τον Μωυσή που στέκεται στο σύνορο της γης της επαγγελίας.

Γιώργος Χρηστάκης