Μια συμμορία μυστική

Αργήσαμε να καταλάβουμε πως συστοιχίες αρουραίων, τυφλοπόντικων και μυρμηγκοφάγων, και διάφορων άλλων περίεργων τρωκτικών, είχαν διεισδύσει μέσα από τα πηγάδια των αγρών, σκάβοντας ακόμη πιο βαθειά, κι είχαν εισχωρήσει στο υπέδαφος, παρακολουθώντας τον κόσμο από εκεί κάτω….

Μια συμμορία μυστική που κανείς δεν μπορούσε να υποψιαστεί..

Παρακολουθούσαν υπομονετικά, αναπνέοντας ήρεμα, σαν να ήταν το έδαφος μια αόρατη διαπερατή μεμβράνη, που τους έστελνε κάτω εκεί τα μυστικά μηνύματα.

Έβλεπαν τα σύννεφα, τη βροχή και το χιόνι, μέσα από το εδαφικό αυτό φίλτρο που τους επέτρεπε να ακούν μα να μη νιώθουν ακόμη και τον άνεμο, και την οχλοβοή του κόσμου και των ανθρωπόμορφων αρουραίων που ζούσαν εκεί πάνω, ροκανίζοντας καθημερινά τις ζωές ο ένας του άλλου..

Ένιωθαν όλο τούτο το βάρος, τις εντάσεις από πάνω και την αέναη φθορά των ματιών και των ψυχών…

Κρυμμένη καλά τούτη η συμμορία αγρυπνούσε κι έστελνε τα δικά της μηνύματα από εκεί κάτω, μέσα από τις αόρατες συχνότητες, τις ρίζες και τους κορμούς των μεγάλων δέντρων…. Μα τα ανθρωπάρια με τη μακρυά ουρά, δεν έδειχναν να τα λαμβάνουν, να τ’ ακούν….

Πέρασε καιρός και πάνω δεν άλλαζε τίποτα…

Κυριαρχούσε μια γκρίζα θλίψη και κάτι φωνές που ψευτοούρλιαζαν…

Και το βάρος όλο και μεγάλωνε τόσο που οι αρουραίοι, οι τυφλοπόντικες κι οι μυρηγκοφάγοι, φοβόνταν πως θα τρυπήσει το έδαφος και θα πέσει πάνω τους να τους πλακώσει…

Συσκέφθηκαν τότε κι αποφάσισαν να βρουν ένα πηγάδι κοντά στον πιο ψηλό πύργο της γης να ανέβουν από εκεί και να σκαρφαλώσουν ως την κορυφή που θα πλησίαζε πιο κοντά στον ουρανό…

Έτσι κι έγινε, και βρέθηκαν πάνω ψηλά στο σημείο το ακρότατο, κι ένιωθαν τους ανέμους, και παρατηρούσαν τώρα από εκεί ψηλά … τούτο τον κόσμο τον μικρό, τον μέγα όπως διαλάλησε ο ποιητής…