Γιώργος Χρηστάκης

Το να μάθει κανείς να σκέφτεται, να βουτάει τις λέξεις μέσα σε καθαρό κρυστάλλινο νερό, να τις ξεπλένει, να νιώσει τη σκέψη του καθαρή άβουη, φωτεινή και μυρωμένη, το να μάθει να βάζει τις λέξεις του άλλου στο κεφάλι του πρώτα, πριν τις πετάξει, σημαίνει πως έκανε ένα μεγάλο και ωραίο βήμα να συνδιαλεχθεί, ν’ ανακατέψει τα λόγια του με τα λόγια του άλλου, να χτίσει κάτι.

Ίσως κι αυτός να είναι ο μόνος τρόπος να αναχαιτίσουμε την ολοένα αυξανόμενη παρακμή, την ολοένα ακμάζουσα δυσωδία γύρω μας.

Το εργαλείο του λόγου είναι ο τελευταίος προμαχώνας κατά τούτης της κτηνωδίας total, που μαστίζει τους καιρούς μας, κατά της αόρατης και άοσμης βίας που κρύβεται πίσω από κάθε γωνιά.

Όταν στερέψουν τα λόγια, όταν δεν ξέρουμε πια τι να πούμε, όταν μπερδευτεί η γλώσσα όταν καταρρεύσει η συγκροτημένη σκέψη τότε έχει έρθει η ώρα του τέρατος ν’ ανέβει στη σκηνή.

Μπουνιές, κλωτσιές, σφαλιάρες, μια βλακώδης και άξεστη τυφλή βία, θα λάμψει για να δείξει και πάλι τη βαρβαρότητα και τη γελοιότητα του ανθρώπινου είδους.

Η τυφλή βία είναι ίδιον των αδυνάμων.