Ο Γερμανοτουρκικός νεο-σπαικμανικός άξονας στο ΝΑΤΟ υπό το πρίσμα του αμφιλεγόμενου ρόλου της Μάλτας
Από τα αρχαία χρόνια τα μη γραμμικά φαινόμενα ήταν αυτά που επηρέαζαν-μετέβαλλαν τις παγκόσμιες γεωπολιτικές δυναμικές, οδηγώντας τις μεγάλες δυνάμεις σε αναθεώρηση των στρατηγικών τους. Εν έτη 2020 το διεθνές σύστημα βιώνει το πρωτοφανές στην ιστορία φαινόμενο της τήξης των Αρκτικών πάγων. Οι γεωπολιτικές διαστάσεις του φαινομένου είναι πολυποίκιλες και επηρεάζουν σε μεγάλο βαθμό τον πυρήνα της νατοϊκής γεωστρατηγικής. Λόγω της τήξης αυτής και δεδομένης της αυξανόμενης ισχύος της Κίνας, δημιουργείται ένας νέος εμπορικοοικονομικός διάδρομος γύρω από την Ευρασία, αναιρώντας σε μεγάλο βαθμό των προνομιακό χώρο δράσης των ΗΠΑ (Ατλαντικό-Ειρηνικό Ωκεανό) και δημιουργεί μέσω του Κινεζικού BRI Road ένα ενιαίο πανευρασιατικό πρόπλασμα. Η Αγγλοσαξονική γεωπολιτική στρατηγική (συμπεριλαμβανομένης της Νατοϊκής) καλείται εν έτη 2020 να διαμορφώσει μία νέα γεωοικονομική αρχιτεκτονική δομή από νατοϊκές χώρες, ή ακόμα και φίλα στις ΗΠΑ προσκείμενες, με σκοπό να αναχαιτίσει τον Κινεζικό-Πανευρασιατικό επεκτατισμό.
Γεωγραφικά συμπλέγματα μελλοντικής Νατοϊκής υπεροχής
Το αρχικό γεωγραφικό σύμπλεγμα στο οποίο στηρίζεται η νέα νατοϊκή αρχιτεκτονική δομή είναι αυτό που αναπτύσσεται μεταξύ του 40ου και του 50ου παράλληλου. Στο γεωγραφικό σύμπλεγμα αυτό περιλαμβάνεται το μεγαλύτερο μέρος των Ευρασιατικών Βαλκανίων (Τουρκμενιστάν, Ουζμπεκιστάν, Τατζικιστάν κλπ) και καταλήγει στην περιοχή των Τουρκόφωνων Ουιγούρων στο Ξιν Γιάνγκ της Κίνας. Η πλειοψηφία των χωρών βρίσκονται εντός της Ρωσικής σφαίρας επιρροής (παρότι αποτελούνται από Ισλαμικές-Μουσουλμανικές εθνότητες) καθώς αποτελούσαν κομμάτι της Σοβιετικής Ένωσης στο παρελθόν. Γεγονός είναι πως οικονομικά εξαρτώνται από τα Ρωσικά και τα Ιρανικά ενεργειακά-εμπορικά δίκτυα πετρελαίου και φυσικού αερίου, δίνοντας έτσι πεδίο δόξης λαμπρόν για οικονομικές επενδύσεις του Σινορωσικού γεωπολιτικού άξονα, ενεργοποιώντας έτσι πιθανότητες Ρωσικής πολιτικής επιρροής στα εδάφη αυτά. Εν έτη 2020 ο ρόλος της Ισλαμικής και ιμπεριαλιστικής Τουρκίας εντός του ΝΑΤΟ είναι να χρησιμοποιήσει τους Ισλαμικούς-Μουσουλμανικούς πληθυσμούς των Ευρασιατικών Βαλκανίων με σκοπό να αποκόψει την Σινορωσική σφαίρα επιρροής. Ως οικονομικό-αναπτυξιακό υποκατάστατο στις περιοχές αυτές ο νατοϊκός άξονας ευελπιστεί να χρησιμοποιήσει τις Ευρωπαϊκές επενδύσεις (κυρίως ενισχυμένη Γερμανική βιομηχανία), οι οποίες μέσω Τουρκίας ελπίζουν να δραστηριοποιηθούν στο μέλλον στα άγονα αυτά και κερδοφόρα εδάφη.
Το δεύτερο γεωγραφικό σύμπλεγμα που πρέπει να μείνει υπό την νατοϊκή αρχιτεκτονική δομή είναι αυτό που διαμορφώνεται μεταξύ του 32ου και του 36ου παράλληλου. Το σύμπλεγμα αυτό περιλαμβάνει περιοχές κλειδιά όπως τα στενά του Γιβραλτάρ, τα λιμάνια της Μάλτας, η Κρήτη, η Κύπρος, το Ισραήλ και το υπό αγγλοσαξονική επιρροή Ιράκ. Μέσω των περιοχών αυτών η Δύση εφοδιάζεται ποικιλοτρόπως, καθώς χρησιμοποιεί τις πετρελαιοπηγές της Μοσούλης και του Κιρκούκ με σκοπό να καλύψει τις ενεργειακές τις ανάγκες, δεδομένων των τεράστιων ποσοτήτων αργού πετρελαίου που περνάνε από τον Περσικό Κόλπο μέσω του Σουέζ στις Ευρωπαϊκές χώρες. Η στάση της Τουρκίας και της Γερμανίας στον πόλεμο της Λιβύης (δεδομένης της τεράστιας ναυτικής ανάπτυξης της Τουρκίας), μας δίνει να καταλάβουμε πως αυτές οι δύο χώρες σε συνεργασία με την Μάλτα και την Ιταλία ευελπιστούν να ελέγξουν για λογαριασμό του ΝΑΤΟ την προαναφερθείσα αρχιτεκτονική δομή. Με τον τρόπο αυτό τόσο η δράση του Ρωσικού Εμπορικού-Πολεμικού Ναυτικού στην Ανατολική Μεσόγειο όσο και η δράση της Κίνας στην Αφρικανική Ήπειρο θα υποδαυλιστούν, δίνοντας τον έλεγχο του μεγαλύτερου μέρους των κλειστών ευρασιατικών θαλασσών σε φιλονατοϊκές χώρες.
Ο Γερμανοτουρκικός νεο-σπαϊκμανικός άξονας
Η πρόσφατη άρνηση της Μάλτας περί παραχωρήσεως των θαλασσίων λιμένων της στην Ευρωπαϊκή Ναυτική Επιχείρηση ”Ειρήνη” μας δείχνει πως ο Γερμανοτουρκικός υπονατοϊκός άξονας σχηματίζεται με ραγδαίους ρυθμούς, έχοντας μεγαλύτερη διπλωματική επιρροή από αυτήν που πιστεύαμε. Γνώμη του γράφοντος είναι πως τα εμπορικά-ενεργειακά θαλάσσια δίκτυα που θα διαμορφωθούν μετά τον Λιβυκό Εμφύλιο , μέσω Τουρκικού-Γερμανικού χειρός, θα συνδυαστούν με αυτά του Γιβραλτάρ, της Μάλτας, της Ιταλίας και τέλος του Ρωσικού Λιμένος Λατάκια και θα τεθούν υπό την σφαίρα επιρροής του εν διαμορφώσει υπονατοϊκού Γερμανοτουρκικού άξονα, υποδαυλίζοντας σε μεγάλο βαθμό αυτόν που τείνει να δημιουργήσει η Γαλλία.
Η διαμόρφωση του υπονατοϊκού Γερμανοτουρκικού άξονα στο σύμπλεγμα των Βαλκανίων ξεκίνησε από την διάλυση της Γιουγκοσλαβίας, δια Γερμανικού χειρός και την αυξημένη οικονομικό-πολιτιστική επιρροή της Τουρκίας στα Βαλκάνια. Οι αυξημένες Γερμανικές πιέσεις περί εντάξεως των Σκοπίων και της Αλβανίας στην ΕΕ, αλλά και η πρωτοφανής πίεση της Γερμανίας στην Ελληνική Κυβέρνηση για υπογραφή της Συμφωνίας των Πρεσπών, δείχνουν πως η Γερμανική εξωτερική πολιτική ευελπιστεί να γίνει αυτή ο πολιτικός-οικονομικός χειριστής των Βαλκανίων. Τον ρόλο της κοινωνικής σύνθεσης των λαών αυτών τον έχει αναλάβει η Τουρκία μέσω του Ισλαμικού επεκτατισμού και της θεωρίας του Παντουρκισμού. Η ”διπλωματία της μάσκας”, οι διμερείς συμφωνίες Τουρκίας-Αλβανίας αλλά και η ραγδαία αύξηση Ισλαμικών κοινοτήτων μέσω δημιουργίας Τζαμιών στην ευρύτερη περιοχή των Βαλκανίων, μας δείχνουν πως ο Γερμανοτουρκικός ευελπιστεί να ελέγξει πολιτιστικά-οικονομικά ολόκληρα τα Βαλκανικά εμπορικά δίκτυα για λογαριασμό του ΝΑΤΟ, συνδέοντάς τα με αυτά που διαμορφώνονται μεταξύ του 32ου και του 36ου παραλλήλου.
Συμπέρασμα
Στο συνεχώς μεταβαλλόμενο και ρευστό διεθνές σύστημα στο οποίο ζούμε νέες πολυμερείς σχέσεις δημιουργούνται υπό τον νατοϊκό θύλακα. Ο Γερμανοτουρκικός άξονας εκμεταλλευόμενος την Αμερικανική απομόνωση έρχεται να δημιουργήσει δύο ζώνες γεωπολιτικής επιρροής οι οποίες δίνουν στο ΝΑΤΟ μία ”βαθιά” ζώνη ανάσχεσης έναντι της απειλής του εν διαμορφώσει Πανευρασιατικού Άξονα. Οι εξελίξεις αυτές για προφανείς λόγους που θα αναφέρουμε και σε επόμενη ανάρτηση αντιτίθενται πλήρως στα συμφέροντα ορισμένων χωρών νατοϊκών χωρών, συμπεριλαμβανομένης και της Ελλάδας. Ο υπονατοϊκός άξονας ο οποίος οφείλει να διαμορφωθεί (θα εξεταστεί σε επόμενη ανάρτηση) ως υποκατάστατο του Γερμανοτουρκικού, είναι αυτός μεταξύ Γαλλίας, Ελλάδας, Κυπριακής Δημοκρατίας, Ισραήλ και Ινδίας. Στόχος ελπίζουμε να είναι μία δημοκρατικότερη και ειρηνικότερη μετάβαση σε έναν νέο άτυπο διπολικό κόσμο, μεταξύ των χωρών του Πανευρασιατικού και του Νατοϊκού άξονα, με τον δεύτερο να κρατά υπό την κατοχή του τα γεωοικονομικά δίκτυα παγκόσμιας ισχύος.
Πηγή: infognomonpolitics.gr