H Εθνική Αξιοπρέπεια
του Μελέτη Μελετόπουλου
Υπάρχει ένα άυλο αγαθό, απαραίτητο για την επιβίωση και την ιστορική συνέχεια των λαών, ιδίως αυτών που δεν διαθέτουν άφθονους υλικούς πόρους και πλούτο. Το αγαθό αυτό είναι η Εθνική Αξιοπρέπεια, που διασώζει ατομικά και συλλογικά τους πολίτες μίας χώρας από την απαξίωση, την ταπείνωση, τον εξευτελισμό, το ψυχικό σκότιος, και μεσοπρόθεσμα από την δουλεία και μακροπρόθεσμα από τον εκμηδενισμό τους.
Η Εθνική Αξιοπρέπεια μπορεί να περιγραφεί ως η διαφύλαξη των προϋποθέσεων της πολιτικής ανεξαρτησίας και ηθικής αυτονομίας ενός λαού, η προστασία της αυτοεκτίμησής του και των στοιχειωδών συλλογικών και ατομικών δικαιωμάτων του, η απαίτηση σεβασμού στις ιστορικές και γεωγραφικές του συντεταγμένες, η αναπαραγωγή της ιστορικής του μνήμης και πολιτισμικής του ιδιοπροσωπίας.
Το Εικοσιένα υπήρξε ένα Έπος ασύλληπτων διαστάσεων, που συγκλόνισε τις συνειδήσεις σε ολόκληρο τον κόσμο, γιατί υπήρξε όχι ένας ιμπεριαλιστικός ή εθνικιστικός πόλεμος αλλά η προσπάθεια ενός λαού να ζήσει ελεύθερος και αξιοπρεπής. Το σύνθημα “Ελευθερία ή θάνατος” ήταν ακριβώς η συνείδηση ότι μία ζωή χωρίς ελευθερία ήταν μία ζωή χωρίς αξιοπρέπεια, δηλαδή μία ζωή ανάξια να ζει κανείς.
Το γεγονός ότι το Έπος του Σαράντα υπήρξε, τα τελευταία εβδομήντα χρόνια, η σπονδυλική στήλη της εθνικής μας αυτοπεποίθησης, και ο αμείωτος ενθουσιασμός που εκδηλώνεται κάθε χρόνο την 28η Οκτωβρίου, εξηγούνται από το γεγονός ότι ο πόλεμος αυτός εναντίον της τότε ιταλικής υπερδύναμης ήταν ένας πόλεμος για την υπεράσπιση της Εθνικής μας Αξιοπρέπειας και μόνον. Που ανταμείφθηκε ηθικά με την παγκόσμια αναγνώριση και θαυμασμό, και με την ρήση του Τσώρτσιλ ότι “Μέχρι τώρα λέγαμε ότι οι Έλληνες πολεμούν σαν ήρωες, εις το εξής θα λέμε ότι οι ήρωες πολεμούν σαν Έλληνες.”
Η εξωτερική πολιτική της Ελλάδας έναντι της Τουρκίας, από την Εισβολή του Ιουλίου 1974 και την ρήση “Η Κύπρος κείται μακράν” του Αυγούστου 1974, μέχρι τα Ίμια και την σημερινή συγκυρία, προσδιορίστηκαν από τον τρόμο της ελληνικής πολιτικής ηγεσίας στο ενδεχόμενο σύγκρουσης και στην σταδιακή “φινλανδοποίηση” της ελληνικής εθνικής κυριαρχίας. Το θύμα αυτής της πολιτικής της πάση θυσία μη σύγκρουσης υπήρξε η εξαφάνιση των λεγόμενων “κόκκινων γραμμών” και η απώλεια της Εθνικής Αξιοπρέπειας.
Η σημερινή επίσκεψη του Τούρκου πρωθυπουργού, συνοδευόμενου από δέκα υπουργούς δίκην περιοδείας σε παλαιό βιλαέτι της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, ενώ ο Τούρκος υπουργός Εξωτερικών Τσαβούσογλου δηλώνει απερίφραστα ότι το Μπαρμπαρός θα φύγει μόνον αν προηγουμένως σταματήσουν οι κυπριακές έρευνες για το φυσικό αέριο, και ενώ τουρκικά πολεμικά έχουν δημιουργήσει κλοιό γύρω από το Καστελλόριζο στα πλαίσια προγραμματισμένης ασκήσεως, και ενώ η ένταση των καθημερινών αερομαχιών είχε ως αποτέλεσμα την εξ ατυχήματος πτώση ελληνικού μαχητικού, συνιστά βάναυση προσβολή και κορύφωση της Εθνικής Αξιοπρέπειας.
Η Ελληνική κυβέρνηση δεν εκπροσωπεί μόνον τον εαυτό της, τις φοβίες της και τα πολιτικά της συμφέροντα, αλλά και ολόκληρο τον ελληνικό λαό που θεωρεί σημαντικό πράγμα την Αξιοπρέπεια, κάτι σχεδόν ισοδύναμο με το νερό και την τροφή. Αυτό τουλάχιστον απέδειξε το Εικοσιένα και το Σαράντα, και στα Ορλωφικά και στον Μακεδονικό Αγώνα και στις Κρητικές Επαναστάσεις και στον Σαγγάριο και στον Σκρα και στο Κιλκίς-Λαχανά και στα Πέντε Πηγάδια και σε όλους τους επικούς αγώνες που έδωσε για την ελευθερία και την αξιοπρέπειά του.
Ο Νταβούτογλου δεν έπρεπε να έρθει, αλλά αφού ήρθε, ας του διαμηνύσει επί ελληνικού εδάφους η Ελληνική κυβέρνηση, ευγενικά όπως με ανατολίτικη ευγένεια φέρεται και ο Τούρκος πρωθυπουργός, ότι η Ελλάδα δεν παζαρεύει την Εθνική της Κυριαρχία και Αξιοπρέπεια και ότι αν η Τουρκία τα αμφισβητήσει εμπράκτως, π.χ. επιχειρώντας να διακόψει βιαίως τις κυπριακές έρευνες ή στέλνοντας άγημα να υψώσει σημαία στην Στρογγύλη ή στο Αγαθονήσι, η απάντησή μας θα είναι η Απάντηση του Λεωνίδα.
Πηγη: Ελληνικό Ινστιτούτο Στρατηγικών Μελετών (ΕΛ.Ι.Σ.ΜΕ.)