Το παιδί που πέθανε

By Ana Zumani

16 Μαΐου, 8 το πρωί. Καφετέρια, η ατμόσφαιρα είναι ακόμη καθαρή. 4 βαθμοί Κελσίου, ο ήλιος θέλει και δεν μπορεί.

Στην εφημερίδα ένα παιδί περιβάλεται από πλούσιους γείτονες, παρ’ όλα αυτά πεθαίνει κακοποιημένο, άμεσα η έμμεσα.

Πώς μπορούν να κάνουν την διάκριση; Τι χτυπώ, τι κλωτσώ, τι το αφήνω να πεθάνει από τον πυρετό; Ποια η διαφορά;

Υπάρχει, λένε. Δεν μπορούν να αποδείξουν την πρόθεση, θα μπορούσε να ήταν και άγνοια. Παρεμπιπτόντως, όποιος κλωστά και χτυπά ένα παιδί, θα το αφήσει και με πυρετό στην άκρη. Όταν μια μάνα μισεί το παιδί της, oφείλει να το δηλώσει κατηγορηματικά «πάρτε το από εδώ για να μη γίνω ένοχη, για να μη γίνω καταραμένη». Αλλά δεν το χτυπά, δεν τον κλωτσά, δεν το αφήνει να πεθάνει από πυρετό.

16 Μαΐου, 8 το πρωί.. 4 βαθμοί Κελσίου, ο ήλιος θέλει και δεν μπορεί ακόμη.

Εκείνη περπατούσε στο πάρκο, όλα παγωμένα, τα μονοπάτια ανώμαλα με καρούμπαλα. Ούτε η υποψία ζεστούλας που θα έρθει, πουθενά, αντιθέτως, πιο ζοφερό το πρωϊνό από τον όποιο χειμώνα. Από κάπου ακούγεται μουσική, κάποιος περνά με την εφημερίδα ανοιχτή, προφανώς μια θεραπεία, περιμένει μάλλον μια ανάκαμψη από κάτι…

Κάπου ένα καλάθι με την επιγραφή: «παρακαλούμε, βάλτε τρόφιμα». Δεν θα το πεις γεμάτο.

Πιο κάτω το πιάτο για τις κάργιες είναι γεμάτο.

Εντάξει, και οι κάργιες θέλουν να επιβιώσουν, όπως όλοι.

Η φύση είναι γελοία μερικές φορές.

Είμαστε συναισθηματικοί με τις κάργιες.

Η μάνα στην εφημερίδα καταδικάζεται σε λίγους μήνες φυλακή. Δεν αποδείχθηκε η πρόθεση.

Κάποια σημάδια στο σώμα του παιδιού είχαν πλέον ξεθωριάσει, δεν αποτελούν απόδειξη.

Άλλωστε το παιδί ήταν προβληματικό, κατουρούσε το βρακί του.

Εντάξει, είχε και πυρετό, αλλά τι; Να βάλουμε θερμόμετρο;

Πίσω στο πάρκο, όπως είπαμε, η άνοιξη θέλει και δεν μπορεί. Αντιθέτως, όλα είναι παγωμένα.

Και ποιον ταΐζουμε εμείς;

Τις κάργιες.