Τα εγκλήματα πολέμου της Τουρκίας

Αρχικό κείμενο:Uzay Bulut

Αρχικός τίτλος : Turkey’s ‘Crimes against Humanity’ and Illegal Occupation of Cyprus

Μετάφραση προσαρμογή Αικατερινη Κοριννα

Το άρθρο μπορεί να εκληφθεί και ως απάντηση στα χθεσινά εμετικά δημοσιεύματα τουρκικών ΜΜΕ σχετικά με το « Δεν Ξεχνώ»!!!!

Στις 15 Αυγούστου 1974, ο Παύλος Σολομού 42 ετών, και ο γιος του, Σολωμος Παύλου Σολομού , 17 ετών, συνελήφθησαν από Τούρκους στο σπίτι τους στο κυπριακό χωριό Κόμι Κεπίρ κατά τη δεύτερη φάση της τουρκικής στρατιωτικής εισβολής στην Κύπρο.

Η Παναγιώτα Παύλου Σολομού πέρασε το υπόλοιπο της ζωής της προσπαθώντας να βρει τον αγνοούμενο σύζυγο και τον γιο της. Τελικά, 43 χρόνια μετά την απαγωγή τους, το 2017, τα λείψανά τους βρέθηκαν στη λίμνη Γαλάτεια από την Επιτροπή Αγνοουμένων στην Κύπρο (ΔΕΑ), η οποία έκανε εκταφή σε ό,τι είχε απομείνει από αυτούς. Τον Μάρτιο του 2018 έγινε κηδεία για τους δολοφονημένους πατέρα και γιο, αλλά όχι στο αγαπημένο τους χωριό Κόμι Κεπίρ. Αυτό το χωριό εξακολουθεί να είναι παράνομα κατεχόμενο από την Τουρκία. Η οικογένεια έθαψε τα πτώματα στην ελεύθερη περιοχή της Κυπριακής Δημοκρατίας, όπου διαμένουν αυτή τη στιγμή.

Το 2008, το γαλλικό ειδησεογραφικό περιοδικό L’Express ανέφερε τα δεινά της κυρίας Σολωμου

«Η ηλικιωμένη έστειλε το απελπισμένο γράμμα της στον Νέλσον Μαντέλα, στη Μάργκαρετ Θάτσερ, στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, στη βασίλισσα της Αγγλίας. Οι μεγάλοι αυτού του κόσμου την άφησαν αναπάντητη….

«Η ζωή αυτής της 79χρονης Ελληνοκύπριας, ντυμένης στα μαύρα, χωράει σε ένα δακτυλόγραφο φύλλο: «Με λένε Παναγιώτα Παύλου Σολωμου … Ο σύζυγός μου, Παύλος Σολωμου , 42 ετών, και ο γιος μου, Σολωμος Παύλου, 17 ετών, εξαφανίστηκε το 1974. Στις 15 Αυγούστου εκείνης της χρονιάς μπήκε ο τουρκικός στρατός, άρχισε να πυροβολεί. Μας έφεραν για ανάκριση […] Ο άντρας μου και ο γιος μου δεν επέστρεψαν ποτέ, δεν ήταν στρατιώτες, απλώς πολίτες. […] Έχω το δικαίωμα, ως άνθρωπος, μητέρα και σύζυγος, να μάθω τι τους συνέβη. Παρακαλώ βοηθήστε με να τους βρω».

Η κυρία Σολωμου πέθανε στις 10 Δεκεμβρίου. Ο Πέτρος Ασχιώτης, οικογενειακός φίλος του Σολωμου , είπε στο Gatestone:

«Επισκεπτόμασταν το σπίτι τους όταν ήμουν μικρός. Η οικογένεια είχε ένα διυλιστήριο ελιών και πριν από την τουρκική εισβολή στην Κύπρο το 1974, ήταν καλά. Έχασαν τα πάντα. Εννέα πολίτες από το χωριό μου Γιαλούσα, συμπεριλαμβανομένου ενός επαρχιακού δικαστή, συνελήφθησαν επίσης κατά την εισβολή και χάθηκαν. Τα πτώματα τους βρέθηκαν επίσης αργότερα στη Γαλάτεια».

Ο Ασιώτης πρόσθεσε ότι η κυρία Σολωμου πήγαινε κάθε Σάββατο στο ξενοδοχείο Ledra Palace, που ήταν το μόνο «προσβάσιμο» μονοπάτι στην κατεχόμενη βόρεια περιοχή της Κύπρου μέχρι το 2013. Εκεί στεκόταν σιωπηλή με φωτογραφίες του συζύγου της Παύλου και του γιου της μαζί με άλλες γυναίκες που αναζητούν δικαιοσύνη για τους αγνοούμενους συγγενείς τους. Έγινε σύμβολο του αγώνα για την εύρεση των βίαια «εξαφανισμένων» Κυπρίων.

Η κυρία Solomi προσέφυγε στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων για να λογοδοτήσει το τουρκικό καθεστώς, ανέφερε το Αθηναϊκό Πρακτορείο Ειδήσεων (ANA) το 2002. Σημείωσε ότι ο Τουρκοκύπριος ηγέτης εκείνη την εποχή, Ραούφ Ντενκτάς, δεν απάντησε ποτέ σε επιστολή που του έστειλε το 1975 ρωτώντας τι έγινε με τον σύζυγο και τον γιο της μετά την εξαφάνισή τους.

Ο Τουρκοκύπριος ερευνητής δημοσιογράφος Sevgül Uludağ συμμετείχε στην κηδεία πατέρα και γιου το 2018 στη Λεμεσό και έγραψε για την τελετή της κηδείας.

Στην δοξολογία της, η κόρη του Σολωμου , Χριστίνα Παύλου, είπε:

«Ήταν 15 Αυγούστου 1974 όταν όλη μας η οικογένεια συνελήφθη στο σπίτι μας στο Κόμι Κεπίρ από Τουρκοκύπριους συγχωριανούς και μας μετέφεραν στο χωριό Γαλάτεια. Εκεί ήταν η τελευταία στιγμή που σε είδα ζωντανό και ακόμα και τότε.. μας πήραν μακριά σας… Ο Πασιάς τότε… μας είχε υποσχεθεί ότι σε τρεις μέρες θα επιστρέφετε κοντά μας στο σπίτι μας στην Κώμη. Αυτό δεν έγινε ποτέ.

«Περάσαμε δύσκολα χρόνια μόνοι μας, εγώ και η μητέρα μου, πάντα σε σκεφτόμασταν και αγωνιούσαμε για κάποια καλά νέα….

«Ωστόσο, από εκεί ψηλά θα μας βλέπετε όλους μαζί και θα είστε περήφανοι…

Από αυτή την υπέροχη οικογένεια, εδώ είναι ο άντρας μου, ο Βάσος… Μοιάζει πολύ με εσένα… Μπαμπά, έχεις τρία εγγόνια… Δεν είχαν ποτέ την τύχη να γνωρίσουν τον παππού τους… να παίξουν μαζί σου, να αστειευτώ ή να ζητήσω τη συμβουλή σου».

Σε δύο στρατιωτικές εκστρατείες το 1974 – στις 20 Ιουλίου και στις 15 Αυγούστου – η Τουρκία, μέλος του ΝΑΤΟ, εισέβαλε παράνομα στην Κυπριακή Δημοκρατία, η οποία διέθετε μόνο μια μικρή Εθνοφρουρά και δεν είχε ναυτικό ή αεροπορία. Οι τουρκικές δυνάμεις κατέλαβαν έκτοτε το 36% του κυπριακού εδάφους και η τύχη εκατοντάδων αγνοουμένων παραμένει άγνωστη. Ο Τούρκικος στρατός ονόμασε την εισβολή «Atilla», από τον βάρβαρο ηγέτη των Ούννων του 5ου αιώνα από την Κεντρική Ασία και γνωστό για την καταστροφή τμημάτων της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας.

Αποδεικνύοντας ότι ήταν εφάμιλλοι της «κληρονομιάς» του Ατίλλα του Ούννου, οι τουρκικές δυνάμεις εισβολής δολοφόνησαν αθώους πολίτες, βίασαν γυναίκες και παιδιά και λεηλάτησαν τη βόρεια Κύπρο. Εκτόπισαν βίαια περίπου 170.000 Ελληνοκύπριους, ή το ένα τρίτο του συνολικού πληθυσμού της Κυπριακής Δημοκρατίας, στόχευσαν βίαια εκκλησίες και κατέστρεψαν χριστιανικά νεκροταφεία. Συνέλαβαν Ελληνοκύπριους και βασάνισαν πολλούς. Μια ερευνητική έκθεση που εκδόθηκε το 1976 από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, ένα όργανο του Συμβουλίου της Ευρώπης, κατέγραψε πολλά από τα εγκλήματα και τις καταχρήσεις που διέπραξαν οι Τούρκοι κατά τη διάρκεια της εισβολής. Αναφορικά με τους αγνοούμενους, η έκθεση σημειώνει:

“Η Επιτροπή θεωρεί ότι υπάρχει τεκμήριο τουρκικής ευθύνης για την τύχη των προσώπων που αποδεικνύεται ότι βρίσκονταν υπό τουρκική κράτηση. Ωστόσο, με βάση το υλικό που είχε ενώπιόν της, η Επιτροπή δεν ήταν σε θέση να εξακριβώσει εάν και υπό ποιες συνθήκες , Ελληνοκύπριοι κρατούμενοι που δηλώνονται αγνοούμενοι έχουν χασει τη ζωή τους».

Σύμφωνα με τη Διεθνή Σύμβαση του 2006 για την Προστασία όλων των Προσώπων από την Αναγκαστική Εξαφάνιση,

Ως «αναγκαστική εξαφάνιση» θεωρείται η σύλληψη, κράτηση, απαγωγή ή οποιαδήποτε άλλη μορφή στέρησης της ελευθερίας από κρατικούς υπαλλήλους ή από πρόσωπα ή ομάδες προσώπων που ενεργούν με την άδεια, την υποστήριξη ή τη συναίνεση του κράτους, ακολουθούμενη από άρνηση αναγνώρισης της στέρησης της ελευθερίας ή με απόκρυψη της μοίρας ή του τόπου διαμονής του εξαφανισμένου ατόμου, που θέτουν ένα τέτοιο άτομο εκτός της προστασίας του νόμου.

«Η ευρεία ή συστηματική πρακτική της εξαναγκαστικής εξαφάνισης συνιστά έγκλημα κατά της ανθρωπότητας όπως ορίζεται στο εφαρμοστέο διεθνές δίκαιο και θα επισύρει τις συνέπειες που προβλέπονται από το εν λόγω ισχύον διεθνές δίκαιο».

Οι Κύπριοι ίδρυσαν διάφορες οργανώσεις για να βρουν τα λείψανα όσων εξαφανίστηκαν βίαια το 1974. Σύμφωνα με την Οργάνωση Συγγενών Αδήλωτων Κρατουμένων και Αγνοουμένων Κύπρου,

“Ο αρχικός αριθμός των αγνοουμένων ήταν 1619, συμπεριλαμβανομένων μη πολεμιστών, γυναικών και μικρών παιδιών. Οπως προκύπτει από στοιχεία, όλοι αυτοί οι άνθρωποι εξαφανίστηκαν κατά τη διάρκεια ή μετά την τουρκική εισβολή στις περιοχές που κατέλαβαν τα τουρκικά στρατεύματα. Υπάρχουν επιβεβαιωτικά στοιχεία από Αυτόπτες μάρτυρες και διεθνείς οργανισμούς ότι πολλά από αυτά τα άτομα είχαν συλληφθεί από τις τουρκικές δυνάμεις εισβολής ή ένοπλες τουρκοκυπριακές ομάδες και κρατήθηκαν για ένα διάστημα στις τουρκικές φυλακές».

Μια άλλη οργάνωση –η Πανελλήνια Επιτροπή Γονέων και Συγγενών Αδήλωτων Αιχμαλώτων και Αγνοουμένων της Κυπριακής Τραγωδίας– στοχεύει στην πλήρη διερεύνηση της τύχης των Ελλήνων που αγνοούνται από την τουρκική εισβολή στην Κύπρο. Η επιτροπή σημειώνει:

«Έχουν ήδη περάσει πολλές δεκαετίες από εκείνο το πρωί της 20ης Ιουλίου, όταν οι ορδές του «Αττίλα» εισέβαλαν στο νησί σκορπίζοντας θάνατο και καταστροφή. Ο κατακτητής άφησε πίσω του ερείπια, ενώ επί σειρά ετών συνεχίζει να κρατά μέρος της βόρειας Κύπρου. “

Ο Οργανισμός Συγγενών Κυπρίων Αγνοουμένων Η.Β. (ORMC) ιδρύθηκε το 1983 από συγγενείς αγνοουμένων Κυπρίων που ζουν στο Ηνωμένο Βασίλειο. Σύμφωνα με το ORMC:

«Αυτό το τραγικό πρόβλημα καθαρά ανθρωπιστικής φύσης παραμένει άλυτο γιατί η Τουρκία, αδιαφορώντας πλήρως για τις διεθνείς συμβάσεις και διακηρύξεις, δεν επιτρέπει τη διεξαγωγή αποτελεσματικών ερευνών. Δεν έχουν αποκαλυφθεί πειστικές πληροφορίες που θα μπορούσαν να καθορίσουν την τύχη των αγνοουμένων. “

Όταν ο τουρκικός στρατός εισέβαλε το 1974, ο πληθυσμός της Κύπρου ήταν περίπου 642.000. Ο Φώτης Φωτίου, ο Προεδρικός Επίτροπος της Κύπρου, είπε στο Gatestone:

«Οι ανθρώπινες απώλειες και τα δεινά που προκλήθηκαν από την τουρκική εισβολή, σε σχέση με τον πληθυσμό της Κύπρου, είναι τεράστιες. Αφήνοντας κατά μέρος την οικονομική καταστροφή του βόρειου κατεχόμενου τμήματος της Κύπρου και τα προβλήματα των προσφύγων και των εγκλωβισμένων, περίπου 3.000 Ελληνοκύπριοι έχασαν την ζωή τους η εξαφανίστηκαν κατά την εισβολη . Η ΔΕΕΣ το 1975 παρείχε στην Κυπριακή Κυβέρνηση κατάλογο με περισσότερες από 2.500 υποθέσεις.Μετά από έρευνες από τις κυβερνητικές αρχές, καταγράφηκαν περισσότερες περιπτώσεις αγνοουμένων και νεκρών.

«Το 1995, περίπου 1.500 υποθέσεις εξαφανισθέντων Ελληνοκυπρίων υποβλήθηκαν στην Επιτροπή Αγνοουμένων, η οποία λειτουργούσε υπό την αιγίδα των Ηνωμένων Εθνών. Αυτή η Επιτροπή ιδρύθηκε το 1981 και λειτουργεί έκτοτε. Σήμερα, περισσότερες από 750 υποθέσεις από τους 1.500 υποθέσεις που υποβλήθηκαν εξακολουθούν να εκκρεμούν Πρέπει επίσης να σημειωθεί ότι, για την πλειοψηφία των υπόλοιπων υποθέσεων, οι οικογένειες έλαβαν για ταφή μόνο μικρά ή μεμονωμένα οστά ως αποτέλεσμα της πολιτικής των τουρκικών δυνάμεων κατοχής να καταστρέψουν τις μαζικές ταφές και να απομακρύνουμε σκόπιμα τα λείψανα σε μέρη άγνωστα σε εμάς.

«Εκτός από τις υποθέσεις που υποβλήθηκαν στη ΔΕΑ, υπάρχουν περισσότερες από 400 εκκρεμείς υποθέσεις Ελληνοκυπρίων που είναι θαμμένοι σε γνωστά ή άγνωστα μέρη στα κατεχόμενα. Οι οικογένειες αυτών των προσώπων περιμένουν επίσης να εντοπίσουν τα λείψανα των αγαπημένων τους προσώπων. ώστε να προχωρήσουν σε μια αξιοπρεπή ταφή σύμφωνα με τα θρησκευτικά και κοινωνικά μας έθιμα».

Οι τουρκικές κυβερνητικές αρχές, ωστόσο, δεν έχουν βοηθήσει στον εντοπισμό των αγνοουμένων.

«Η συνεργασία της Τουρκίας είναι πολύ ουσιαστική και απαραίτητη για τις προσπάθειές μας να επιλύσουμε την ανθρωπιστική πτυχή της τραγωδίας των αγνοουμένων και των οικογενειών τους. Δυστυχώς, παρά τις προσπάθειές μας, η Τουρκία δεν είναι έτοιμη και δεν συνεργάζεται.

«Η Τουρκία δεν εκπροσωπείται στην Επιτροπή Αγνοουμένων, αν και η Τουρκία είναι υπεύθυνη για τη δημιουργία του προβλήματος και την παράτασή του για τόσες δεκαετίες. Είναι πολύ ενδεικτικό της πάγιας τουρκικής πολιτικής , να δηλώνεται ότι η Τουρκία αρνείται να παράσχει τις πληροφορίες από στρατιωτικά αρχεία, να συνεχίζει να βάζει εμπόδια στις έρευνες και τις εκταφές στις στρατιωτικές περιοχές, να αρνείται να δείξει τις μαζικές ταφές που δημιουργήθηκαν από τον τουρκικό στρατό μετά τη συλλογή των νεκρών από την εκκαθάριση των πεδίων των μαχών και, το πιο σημαντικό, η Τουρκία προχωρά στην καταστροφή των τόπων μαζικής ταφής στις κατεχόμενες περιοχές, ώστε να συγκαλυφθούν και να καταστραφούν όλα τα στοιχεία που τεκμηριώνουν τα εγκλήματα που διαπράχθηκαν».

Σύμφωνα με την Επιτροπή Αγνοουμένων στην Κύπρο (ΔΕΑ), 2.002 άτομα (492 Τουρκοκύπριοι και 1.510 Ελληνοκύπριοι) εξαφανίστηκαν βίαια το 1963-64 και το 1974. Η ΔΕΑ κατάφερε να ταυτοποιήσει 292 από τους αγνοούμενους Τούρκους και 736 Ελληνοκύπριους.

Ο Φωτίου είπε:

«Η Κυβέρνηση της Κύπρου είναι, και ήταν πάντα, δεσμευμένη στον πλήρη προσδιορισμό της τύχης όλων των Τουρκοκυπρίων αγνοουμένων. Πολλές πληροφορίες έχουν υποβληθεί στη ΔΕΑ για τους τόπους ταφής των Τουρκοκυπρίων αγνοουμένων από το Ελληνοκύπριακο Μέλος από το 1989 και μετά, δηλαδή 16 χρόνια πριν ξεκινήσει το πρόγραμμα των εκταφών από τη ΔΕΑ. Αυτό θα συνεχιστεί και θα ενταθεί ώστε οι ενδιαφερόμενες τουρκοκυπριακές οικογένειες να μπορούν να ενημερωθούν πλήρως και οριστικά για την τύχη των αγαπημένων τους.

Στις 25 Ιανουαρίου, το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων (ΕΔΔΑ) δημοσίευσε την Ετήσια Έκθεσή του για το 2021. Σύμφωνα με τα στατιστικά στοιχεία, ο μεγαλύτερος αριθμός καταγγελιών, μετά τη Ρωσία, αφορούσε την Τουρκία. Σύμφωνα με την Πλατφόρμα του Συμβουλίου της Ευρώπης για την Προώθηση της Προστασίας της Δημοσιογραφίας και της Ασφάλειας των Δημοσιογράφων, η Τουρκία δημιουργεί τις περισσότερες υποθέσεις που υποβάλλονται στα όργανα ανθρωπίνων δικαιωμάτων της Ευρώπης. Το 2021, η Τουρκία ήταν στην κορυφή της λίστας για τον αριθμό των αποφάσεων του ΕΔΔΑ που διαπίστωσαν παραβιάσεις της ελευθερίας της έκφρασης.

Το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο καταδίκασε την Τουρκία και για Κύπριους αγνοούμενους. Ο Φωτίου είπε:

«Η Κυβέρνηση της Κυπριακής Δημοκρατίας υπέβαλε τέσσερις διακρατικές αιτήσεις κατά της Τουρκίας στο Συμβούλιο της Ευρώπης. Επίσης, η τέταρτη διακρατική αίτηση εξετάστηκε από το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων. Και στις τέσσερις διακρατικές αιτήσεις, επίσης όπως και στην απόφασή του του 2001, το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο έκρινε την Τουρκία υπεύθυνη και ένοχη για σοβαρές παραβιάσεις βασικών άρθρων της Ευρωπαϊκής Σύμβασης Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, συμπεριλαμβανομένου του άρθρου 2 της Σύμβασης σχετικά με το δικαίωμα στη ζωή. Το 2014, άλλη μια απόφαση σχετικά με την υποχρέωση της Τουρκίας να παράσχει αποζημίωση στις οικογένειες των αγνοουμένων.Επιπλέον, υπάρχουν και ορισμένες αποφάσεις του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου σχετικά με τις παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων των οικογενειών από την Τουρκία, μετά την υποβολή μεμονωμένων υποθέσεων στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων.

«Παρά όλες αυτές τις αποφάσεις και τα πορίσματα του Δικαστηρίου, η Τουρκία δεν έχει κάνει κανένα βήμα προς την εφαρμογή των προαναφερθεισών σχετικών αποφάσεων της ΕΣΔΑ και εξακολουθεί να αρνείται να συμμορφωθεί και να εφαρμόσει τις αποφάσεις, επιδεικνύοντας πλήρη περιφρόνηση και ασέβεια προς το διεθνές δίκαιο και τις θεμελιώδεις αρχές και αξίες. Η διεθνής κοινότητα στο σύνολό της και οι θεσμοί που την εκπροσωπούν, δηλαδή τα Ηνωμένα Έθνη, έχουν ιδιαίτερη ευθύνη να λογοδοτήσουν την Τουρκία για εγκλήματα που διαπράχθηκαν από τους πράκτορές της κατά του λαού της Κύπρου.

«Η διεθνής κοινότητα έχει ηθική και πολιτική υποχρέωση να υποχρεώσει την Τουρκία να συμπεριφέρεται και να τηρεί τις θεμελιώδεις αρχές του διεθνούς δικαίου και του πολιτισμένου ανθρωπισμού. Η διεθνής κοινότητα δεν πρέπει και δεν μπορεί να της επιτρέψει να συνεχίσει να δείχνει ασέβεια και να αγνοεί τις αποφάσεις της την Ευρωπαϊκή Ένωση και άλλους διεθνείς θεσμούς που αποτελούν τον ακρογωνιαίο λίθο της πολιτισμένης διεθνούς τάξης Πιο συγκεκριμένα, η Τουρκία θα πρέπει:

I.Να δημοσιεύσει τις πληροφορίες σχετικά με τις μαζικές ταφές Ελληνοκυπρίων που πραγματοποιήθηκαν από τον τουρκικό στρατό μετά την εκκαθάριση των πεδίων μάχης

ii. Επιτρέψει την πρόσβαση στα τουρκικά στρατιωτικά αρχεία

iii. Δημοσιεύστε τις πληροφορίες σχετικά με τη θέση των νέων τοποθεσιών ταφής που περιέχουν τα λείψανα που αφαιρέθηκαν σκόπιμα από τον τουρκικό στρατό από τους κύριους χώρους ταφής.

iv. Εφαρμόστε χωρίς περαιτέρω καθυστερήσεις τις Αποφάσεις του 2001 και του 2014 του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων που αφορούν τους αγνοούμενους Ελληνοκύπριους».

Ο Δρ Κλέαρχος Α. Κυριακίδης, του οποίου οι ακαδημαϊκοί τομείς εξειδίκευσης περιλαμβάνουν το Διεθνές Ανθρωπιστικό Δίκαιο και το Δίκαιο των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, έγραψε:

«Η Τουρκία δεν έγινε ποτέ κράτος μέλος της Διεθνούς Σύμβασης για την Προστασία όλων των Προσώπων από την Αναγκαστική Εξαφάνιση του 2006. Το γεγονός αυτό εγείρει πρόσθετα ερωτήματα ως προς την ειλικρίνεια της Τουρκίας σε σχέση με την αναζήτηση αγνοουμένων και οποιαδήποτε σχετική επιδίωξη ποινικής δικαιοσύνης …

“[Υπήρξε μια συλλογική αποτυχία δεκαετιών για την υποστήριξη του κράτους δικαίου με τον κατάλληλο τρόπο που αρμόζει στην έννομη τάξη μετά το 1945. Κατά συνέπεια, όχι μόνο οι πολίτες της Κυπριακής Δημοκρατίας παραμένουν de facto διαχωρισμενοι από το 1974 και μετα λόγω της εισβολής αλλα και Μεμονωμένοι πολίτες της Κυπριακής Δημοκρατίας – και οι πολίτες της ως συλλογικό σύνολο – έχουν υποβληθεί στη συστηματική άρνηση της ποινικής δικαιοσύνης. Με τη σειρά του, η συστημική αδικία έχει συμπληρωθεί από μια κουλτούρα μολυσμένη με συστηματική ατιμωρησία».

Ο Δρ. Κυριακίδης σημειώνει επίσης την αποτυχία της Τουρκίας να γίνει συμβαλλόμενο μέρος σε περισσότερες από 70 πράξεις του διεθνούς δικαίου. «Γιατί η Τουρκία», ρωτά, «δεν έγινε ποτέ κράτος μέρος σε τόσα πολλά νομικά μέσα που έχουν ουσιαστική σημασία για την ειρήνη, την ασφάλεια, τη δικαιοσύνη, τα ανθρώπινα δικαιώματα και το κράτος δικαίου γενικά;»

Για να αποδοθεί ποινική δικαιοσύνη στην Κύπρο, ο Κυριακίδης συνιστά τη σύσταση ενός νέου ανεξάρτητου διεθνούς ποινικού δικαστηρίου σύμφωνα με τα δικαστήρια που ιδρύθηκαν από τους νικητές Συμμάχους του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου στη Νυρεμβέργη ή από το Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ σε σχέση με την πρώην Γιουγκοσλαβία και τη Ρουάντα για τα εγκλήματα που διέπραξε η Τουρκία και οι πράκτορές της στην Κύπρο. Ο Κυριακίδης εξηγεί:

“[Γ]σε αντίθεση με το διεθνές ανθρωπιστικό δίκαιο, τα Ηνωμένα Έθνη επωμίζονται τουλάχιστον μέρος της ευθύνης για την καλλιέργεια μιας κουλτούρας ατιμωρησίας. Τα Ηνωμένα Έθνη δεν ίδρυσαν ποτέ κανένα ανεξάρτητο διεθνές ποινικό δικαστήριο για την Κυπριακή Δημοκρατία σύμφωνα με τα προηγούμενα που έχουν δημιουργηθεί , πρώτον, από τους νικητές Συμμάχους σε σχέση με τη Γερμανία (στη Νυρεμβέργη της Γερμανίας) και την Ιαπωνία (στο Τόκιο) και, δεύτερον, από το Συμβούλιο Ασφαλείας των Ηνωμένων Εθνών σε σχέση με μέρη όπως η πρώην Γιουγκοσλαβία (στη Χάγη στην Ολλανδία) και τη Ρουάντα (στην Αρούσα στην Τανζανία και τη Χάγη).

Τόσο η διεθνής κοινότητα όσο και η Τουρκία έχουν την ευθύνη να βοηθήσουν την Κύπρο να εντοπίσει τη μοίρα των αγνοουμένων Κυπρίων. Οι έρευνες θα μπορούσαν να δικαιολογήσουν ένα ανεξάρτητο δικαστήριο τύπου Νυρεμβέργης ή τύπου Χάγης για να ασχοληθεί με τα εγκλήματα πολέμου που διαπράχθηκαν. Η εντολή ενός τέτοιου δικαστηρίου θα μπορούσε να περιλαμβάνει το ζήτημα των αγνοουμένων και των δολοφονημένων θυμάτων. Φυσικά, αυτό θα βοηθούσε τις κυπριακές οικογένειες να βρουν κάποια δικαιοσύνη σχεδόν 50 χρόνια μετά την παράνομη εισβολή και κατοχή της Τουρκίας στην Κύπρο.

Η Uzay Bulut, μια δημοσιογράφος από την Τουρκία , είναι διακεκριμένη ανώτερη συνεργάτης στο Ινστιτούτο Gatestone. Είναι επίσης ερευνήτρια στο Philos Project.

Ακολουθεί ο αρχικός σύνδεσμος