Πόλεμος μυρίζει

Πόλεμος, πόλεμος,πόλεμος
Γυναίκες-άντρες-παιδιά-σφαίρες-γρανάτες-πεινασμένοι ήρωες-αίμα-πέτρες-σκόνη….

Τώρα, λένε, έχει ο κόσμος άλλους στόχους.
Όμως κι όταν χτυπάει ο κατακλυσμός, δεν συνεχίζει το χορτάρι να φυτρώνει;
Πάντα ανθίζει το χορτάρι, με τους μυστικούς του νόμους. Παρ’όλα αυτά.
Μνημεία καταστρέφονται…
Όμως χρειάζεται μνημεία η ανθρωπότητα;
Σούπες θα χρειαστεί τώρα.
Και επιτέλους! Μέσα στην φωτιά και τον καπνό θα αναγνωρίζεις το περιττό ως περιττό.
Αλλά όπως και να ‘χει, σύντομα θα διαβάζεις την Λαίδη Σάλοτ πάλι και θα κλαις.
Σύντομα πάλι θα επισκέπτεσαι τα μνημεία του κόσμου με τον οδηγό στο χέρι.
Και θα σπαράζει πάλι η καρδιά σου για μια ασήμαντη γκόμενα, επειδή … επειδή … επειδή… χα χα … χα, επειδή θέλει κάποιον άλλο.
Σήμερα βλέπουμε απελπισμένους ανθρώπους να ψάχνουν τα παιδιά τους κάτω από τα συντρίμμια.
Αύριο τσατιζόμαστε για τον λεκέ στο κάτασπρο πουκάμισό μας.
Πόλεμος, πόλεμος και πόλεμος.
Πότε επιτέλους θα κηρύξουμε τον πόλεμο στη συνήθεια, την πολυτέλεια, τη δειλία, την προκατάληψη και την υποκρισία μας;
Ειδικά με τη συνήθεια πρέπει να κάνουμε τον πόλεμο. Το φέρετρο της ψυχής. Τη συνήθεια που καταστρέφει τη δύναμή μας να διεισδύσουμε… στο σωστό, να το επεξεργάστούμε και να το κάνουμε ζωή.
Αυτή είναι η μοναδική μάχη που πρέπει να δοθεί για την Ειρήνη. Δηλαδή μέσα μας