Παγωμένος χρόνος
Γιώργος Χρηστάκης
Αναρωτιέμαι συχνά ποιός/α είναι πιο ευφυής, ή πιο ανόητος/η, εκείνος/η που νομίζει πως ο άλλος/η έχει πιστέψει αυτά που του/της είπε, ή εκείνος/η που κάνει πως πιστεύει αυτά που άκουσε; Στην πρώτη περίπτωση ζεις μέσα σε μια καθησυχαστική ψευδαίσθηση, έναν εφησυχασμό που εμποδίζει κάποια πιθανή σύγκρουση, που μπορεί να είναι και μοιραία, δημιουργώντας μια εικονική πραγματικότητα που την υποστηρίζεις. Παράλληλα ζεις μια κρυμμένη πραγματικότητα ικανοποιώντας αυτή την ανάγκη σου, κάτι που σε ευχαριστεί και σου δίνει την ψευδαίσθηση του νικητή. Τελικά εκλογικεύεις και κανονικοποιείς αυτή την κατάσταση και πορεύεσαι μαζί της. Αν αυτό συνεχισθεί καιρό ή επαναλαμβάνεται, το αποτέλεσμα συνήθως είναι ένα μετωπικό crash σε σκληρό τοίχο. Στην δεύτερη περίπτωση ζεις πάλι έναν εφησυχασμό που σε προστατεύει από μια μετωπική σύγκρουση, αποφεύγεις μεν την ψευδαίσθηση αφού γνωρίζεις την κρυμμένη πραγματικότητα, σε κάθε περίπτωση όμως βιώνεις και αποδέχεσαι την εμπειρία της απάτης, που την κανονικοποιείς και την εκλογικεύεις και πορεύεσαι μ’ αυτήν. Αυτό έχει σίγουρα κάποιες συνέπειες στον ψυχισμό σου, και στην αντίληψή σου για τις ανθρώπινες σχέσεις, και αν συνεχισθεί για καιρό είναι πολύ πιθανό, όπως και στην πρώτη περίπτωση να υπάρξει ένα μετωπικό crash σε σκληρό τοίχο. Εκτός όμως από αυτές τις διαφορές και τα κοινά στοιχεία που αναγνωρίσαμε και στις δυό περιπτώσεις, υπάρχει ένα ακόμη που ίσως είναι το πιο καταλυτικό…. Ένα στοιχείο – στοιχειό, που κατασπαράσσει το ίδιο και στις δυο περιπτώσεις… Ο Παγωμένος Χρόνος… Ο χρόνος που κρατά εγκλωβισμένους τους δυο – τρεις ή και περισσότερους ανθρώπους που εμπλέκονται, που στο μεγαλύτερό του ποσοστό αναλώνεται στο να συντηρήσει και να διαφυλάξει τις καταστάσεις που προαναφέρθηκαν, καταναλώνοντας όλη την ενέργεια ή το μεγαλύτερο μέρος της, με αποτέλεσμα να αδειάζει και να μην αφήνει παρά ελάχιστα περιθώρια για όποια άλλη δημιουργική δραστηριότητα, παρά μόνο κάποιες αποσπασματικές και συνήθως επιφανειακές, μέσα σε μια επαναλαμβανόμενη ρουτίνα που φθείρει αλλοιώνει αισθήσεις, σώμα, πνεύμα, καθώς και οδηγεί τις συμπεριφορές, που πια μπορούν να χαρακτηρισθούν στρατευμένες στο σκοπό που έχουν ταχθεί να υπηρετήσουν. Ο παγωμένος χρόνος που μέσα του στην ουσία δεν συμβαίνει απολύτως τίποτα. Ο παγωμένος χρόνος που αν θελήσεις πρέπει να παλέψεις σκληρά, με νύχια και με δόντια, να ματώσεις για να βρεις τη ρωγμή του, ν’ αφήσεις να μπει μέσα το φως και να σε πάρει μαζί του…..
Η ρωγμή τούτου του χρόνου είναι δύσκολο να βρεθεί, κι αν τη βρεις θα τη βρεις μονάχος/η… Το σίγουρο είναι πως τούτη η ρωγμή υπάρχει και σε περιμένει αν θέλεις να τη βρεις… Κι αν δεν υπάρχει τη σκάβεις μόνος/η σου και τη φτιάχνεις….. και τούτος είναι όλος ο αγώνας σου…