«Καλλιτέχνης»: Μια λέξη γεννημένη από τις κακές καρδιές.

Το απέδειξαν πάλι, έτσι δεν είναι; Το αποδεικνύουν πάντα. Ότι η λέξη είναι γεννημένη από τις κακές καρδιές. 
Ή τους είδατε πουθενά;
Στην «καλλιτεχνία» ανήκει ψυχρότητα, αναλγησία για τον άνθρωπο, αδιαφορία για την τύχη του.
Όσοι όντως αποφάσισαν να  ανακουφίσουν την ανθρωπότητα, να την θεραπεύσουν, έγιναν φιλόσοφοι, έγιναν “γιατροί”, έγιναν σκλάβοι της ανθρωπότητας, με την γνώση ότι θα πεθάνουν στην ψάθα. Και μόνοι τους. 

Εκεί σταματάνε τα τεχνάκια -πέρα δώθε τα μπαλάκια.
Όμως άνθρωποι χωρίς καρδιά για τον άνθρωπο δεν το καταλαβαίνουν αυτό. 
Γι΄αυτούς η ανθρωπότητα είναι μια μεγάλη παιδική χαρά του ταλέντου τους.  Η τέχνη είναι γι΄αυτούς η τροφή της μεγαλομανίας τους. Έτσι, δίνουν λιγότερα απ’ όσα παίρνουν. Πολύ λιγότερα. Τίποτα!

Η  λέξη «καλλιτέχνης» προέρχεται από ωχρές, κακές καρδιές που αδιαφορούν για τον συνάνθρωπο, που μισούν και περιφρονούν τον άνθρωπο.
Η τέχνη όμως μπορεί να είναι μόνο εκείνο το φάρκακο που θα λυτρώσει την ανθρωπότητα από την υποκρισία της,  από τις αμέτρητες αρρώστιες και από τις αβύσσους της.
Τα στολίδια σας είναι αδιάφορα, καλλιτέχνες. 

Να ‘μαι λοιπόν, από τότε που υπάρχω.
Και εκτοξεύω ένα ανάθεμα προς όλες εκείνες τις καρδιές που δεν επενδύουν το ταλέντο τους στο να προσφέρουν βοήθεια.
Παρεμπιπτόντως… αυτό ξεσπάει στους ίδιους.
Ωχροί και ανελαστικοί κουτσαίνουν στη ζωή.
Ό,τι δίνω με κάνει πλούσιο, ότι παίρνω με φτωχαίνει.
Άνθρωποι που δίνουν δεν κινδυνεύουν ποτέ να σβήσουν από αρτηριοσκλήρυνση.
Μια εσωτερική φωτιά τρώει ό,τι επιβλαβές και περιττό μέσα τους, καθαρίζει το σώμα τους από τον συσσωρευμένο σκώρο.

Περιέργως, αλλά όχι και τόσο περιέργως, η ανιδιοτέλεια στον «δικό μας» έχει μικρότερη ευεργετική επίδραση από ότι  στον «τελείως ξένο». Πολύ μικρότερη. 
Μόνο εδώ αρχίζει η «ιερή φλόγα» να καίει και να καταστρέφει τα μιάσματα…

Τους βλέπω και γελώ.
Γιατί βλέπω με χαιρεκακία τα βασανιστήριά τους. 
Άνα Ζουμάνη