Θαυμαστή μου αγάπη,
έκανα λοιπόν τα πάντα, ό, τι απαιτούσε η φαινομενικά συγκλονισμένη ψυχή σου, ο φαινομενικά ευγενής ρομαντισμός σου, Μέγιστε!
Η ανταμοιβή ήταν η τελευταία σου, παγωμένη απόρριψη, η αναιδής κλοπή της πλούσιας καρδιάς μου!
Και θυμήθηκα την παραβολή με τον ιππότη και τον ζητιάνο.
Ένας αναβάτης κάλπαζε χαρούμενα στην έρημο, όταν ένας ζητιάνος του ζήτησε βοήθεια.
«Στην έρημο της ζωής, μια ανθρώπινη δραστηριότητα!», σκέφτηκε ο ιππότης και κατέβηκε αμέσως από το άλογο για να προσφέρει βοήθεια.
Ο ζητιάνος ανεβηκε πάνω στο άλογο και πριν καταλάβει ο ιππότης τι συμβαίνει, τον είδε να χάνεται στην σκόνη.
Και τότε φώναξε: «Το άλογο είναι δικό σου! Αλλά τον επόμενο ζητιάνο που θα ζητήσει βοήθεια, θα τον αφήσω να πεθάνει απ’ την πείνα και την δίψαααα!
Τότε ο κλέφτης σταμάτησε, γύρισε και έδωσε το άλογο στον ιππότη του
Πάντα δική σου,
Ε ~