Αθώα εγκλήματα
Τραβώ το κορδόνι της σβούρας και φεύγω στο ποτάμι των ονείρων.
Μια παλιά ξύλινη βάρκα, δυό κουπιά, κι ένα πανί… κι αν έρθει ο άνεμος……
Γέφυρες από πλεγμένα χέρια πάνω απ’ το κεφάλι… Περνώ από κάτω τους …τις προσπερνώ….
Τα χέρια ξεπλέκονται κι οι γέφυρες καταρρέουν, κομμάτια από παλάμες βραχίονες και δάχτυλα… Ένα όνειρο είναι όμως….
Δεν φταίει η χημεία που βολτάρει στις φλέβες…
Όλος ο κόσμος μια χρυσή αστραπή, μια επιτυχημένη νικηφόρα παράσταση … κι ένα άκακο όνειρο..
Μετά ακούω τα βήματα της γάτας που πλησιάζει αργά κάτω απ’ τα ηλεκτρισμένα φώτα νέον…
Κάτω απ΄ τον πύρινο καλοκαιρινό ήλιο…. Μέσα στις μαρμάρινες πλάκες, δύο κάθετα βήματα κάτω απ’ το χώμα….. Μα οι νεκροί δεν ιδρώνουν..
Βάλτε μου τον βαθμό που μου αξίζει, σαν κλέφτη, σαν πόρνη, σαν βασιλιά.
Βάζεις το στοίχημα με όλο το σεβασμό και την πολυτέλεια που του αξίζει, και μετά διαπράττεις ήσυχα και όμορφα το έγκλημα πίσω απ’ την πλάτη του για να γλεντήσεις το χρόνο και τα όνειρά σου…
Πάνω στον κύκλο που γυρίζει ασταμάτητα κανείς δεν κερδίζει ποτέ ….
Και αυτό είναι το έγκλημα που είναι εγκλωβισμένο μέσα στο χρόνο και τον εθισμό….. για τούτο σε κατηγορούν ….
Μόνο τότε καταλαβαίνεις το νόημα της ζωής… αν υπάρχει….
Γιώργος Χρηστάκης