Ένα μικρό μονόπρακτο
Σε μια πολυθρόνα με τα γόνατα αγκαλιά, ζαρώνει η σύζυγος.
Ο σύζυγος κάθεται στο γραφείο, σηκώνεται, περπατάει πέρα δώθε, κάθεται, σηκώνεται, πέρα δώθε, ξανακάθεται…
Ανοίγει το συρτάρι, βγάζει ένα δερμάνινο κουτί, το ανοίγει και παίρνει το πιστόλι…
Η γυναίκα το βλέπει, ανατριχιάζει, όμως μένει στη θέση της, ακίνητη…
‒ Πιάσε το τηλέφωνο, Πετούνια! – – Αμέσως!!!
Εκείνη σηκώνεται αργά, παίρνει το τηλέφωνο, εκείνος παίρνει το δεύτερο…
‒ Ποιο είναι το νούμερο του μαλάκα!;!
Εκείνη σιωπά.
‒ Ποιο είναι το νούμερο του μαλάκα!;!
‒ 673876
Εκείνος καλεί…
Διάλειμμα…
Ο σύζυγος υπαγορεύει: ‒ Εδώ Πετούνια
Εκείνη: ‒ Εδώ Πετούνια
Ο «μαλάκας»: ‒ Με λαχτάρα και αγωνία περνώ τις καταραμένες μέρες μου… Μόνο μαζί σου αισθάνομαι ασφάλεια…
Ο σύζυγος υπαγορεύει: ‒ Ο άντρας μου έφυγε αναπάντεχα για τρεις μέρες. Έλα αμέσως, σε θέλω
Εκείνη σιωπά…
Ο άντρας σηκώνει το πιστόλι και σημαδεύει…
Εκείνη το λέει στο τηλέφωνο…
Ο εραστής ψιθυρίζει ερωτόλογα
Εκείνη ξαφνικά φωνάζει: ‒ Μην έρχεσαι!! Είναι εδω! Το ξέρει!! Κρατάει πιστόλι!!!
Ο σύζυγος σηκώνει το πιστόλι και ετοιμάζεται να πατήσει την σκανδάλη…
Εκείνη τον κοιτάζει στο πρόσωπο, θλιμμένη, φοβισμένη, όμως όρθια, περήφανη, έτοιμη να πεθάνει…
Ο σύζυγος σκέφτεται, σκέφτεται, χλωμιάζει, χλωμιάζει πιο πολύ, κατεβάζει το πιστόλι, χαμηλώνει το κεφάλι, πηγαίνει στο γραφείο, κάθεται με του ώμους τους βαρείς σαν τσιμέντο…
Μεγάλο διάλειμμα…
‒ Έτσι είναι λοιπόν όταν η γυναίκα αγαπάει τον άντρα…φύγε…
Εκείνη φεύγει αργά…
By